24 uur in Venetië

Als je om 22 uur ’s avonds landt op Marco Polo International Airport in Venetië, gebeurt er heel weinig. Zelfs zo weinig, dat je je afvraagt of je wel de juiste weg neemt naar de waterbus. Maar het klopt uiteindelijk toch. Jij en 5 anderen besluiten de snelste weg naar Venetië te nemen: via het water.

Het is inderdaad de snelste weg, maar niet het snelste vervoersmiddel. Voor een paar tientjes meer had je al middelvingerend een watertaxi kunnen nemen die je bij je hotel afzet, maar een waterbus is ook een mooie ervaring. Nee, laten we het slechts een ervaring noemen. Een ervaring vol ergernis waarom dat kutding niet harder vaart. Om niet teveel boeggolf te veroorzaken voor tegemoetkomende boten is het antwoord.

Eenmaal aangekomen in Venetië is de stad uitgestorven. Had je natuurlijk al gelezen in de nieuwe Google Trips. Er zijn geen nachtclubs (vind dit nog steeds een kutwoord en stel me er altijd oostbloktechnoschuren bij voor) of disco’s (ik weet ook niet wat het verschil is, maar zie hier jaren ’70, wijde pijpen en glimmende pakjes) te vinden.

Omdat de stad leeg is, maak je je druk of je teveel geluidsoverlast maakt terwijl je met je rolkoffer rolt over de niet zo fijn geasfalteerde wegen van Venetië-centrum. Dat kun je die bewoners natuurlijk niet aandoen. Ook in Venetië tellen de uurtjes voor middernacht dubbel.

Het hotel waar je 170 euro per nacht (inclusief ontbijt) voor hebt betaald is prima, maar je realiseert je wel dat je daarvoor in Bali een week lang in een prima guesthouse kan verblijven en fried rice bij het ontbijt kunt vreten. Met een kokosnoot.

De volgende ochtend kom je er achter wat ‘breakfast included’ ook alweer betekent: van die cupjes gezoete yoghurt, een koffieapparaat en de minst gore croissant (met abrikozenjam) door zo’n grill lopende bandje gooien.

Het zet je tenminste in beweging. Met Google Maps in je hand probeer je het tempo van de zich naar het werk spoedende Venetianen bij te benen. Tevergeefs. Want zij weten de weg en jij staat bij ieder kruispunt, plein en brug je scherm te pinchen terwijl een Nederlandse stem je vanuit je iPhone vertelt dat je in noordoostelijke richting moet vertrekken.

Je was al slecht in windrichtingen, maar om je heen zijn alleen gebouwen, dus je gokt maar. Verkeerd.

Als je dankzij je fantastische navigatieskills toch de Rialtobrug hebt gevonden en bekijkt hoe Zalandopakketjes hier per boot worden bezorgd, krijg je een beetje honger.

Tijd om een plaatselijk restaurant te vragen of ze ook een Engels menu hebben, om vervolgens de pizza verkeerd uit te spreken. Het is pizza diávola en niet pizza diavóla en dat is Italiaans voor pizza pepperoni, maar dan met een wat minder ‘tering-ik-wil-wel-waar-voor-m’n-euro’s-bodem’. Goed te beuken.

Als je de mensenmassa’s zichzelf door de stad ziet sleuren snap je opeens dat Venetië aan het zinken is.

De plaatselijke valuta is dezelfde als in Nederland, maar ze zijn nog niet echt op de hoogte van digitale transacties. Het lijkt me ook knap lastig glasvezelkabel leggen in een stad die bijna onder water staat, maar ik trok eergisteren in Amsterdam nog seizoen 1 The Night Of van het internet met 13 mb per seconde dus wat lul je nou?

Terwijl je batterij weer aan je powerbank in je heus niet toeristenrugzak ligt op te laden loop je van steeg naar brug naar straat naar Venetiaansmaskerwinkeltje en vind je dat je, na 2 uur vasten, alweer wat eten hebt verdiend. En dus haal je even snel pasta to go en snap je even niet waarom mensen geen drie armen hebben want dat is toch veel praktischer.

Drie mooie oranjekleurige vetvlekken op je witte T-shirt. Gelukkig niet op je kaki shorts.

Even snel een foto van je vriendin op een bruggetje terwijl er een gondel voorbij wordt gegondeld en voor je het weet heb je alweer zin in ijs. Komt het even goed uit dat ze dat overal verkopen. Was natuurlijk ook al aangeraden door maar liefst 14 vriendinnen toen je op Instagram om tips vroeg.

omg je moet daar echt ijs eten. Zo lekker!

Doe maar twee bolletjes (ik ben op vakantie) en tyfus het smelt en het moet nog op Instagram. Maar het lukt en eigenlijk smaakt het net als thuis maar hier zit het ook aan je vingers.

Net als overal op de wereld kijkt tijdens het eten hier zo’n intens gore duif met een verschrompelt pootje je aan terwijl je twijfelt of je het hoorntje nu wel of niet gaat opeten. Je hebt er immers voor betaald.

Als je de avond nadert en je je een weg door het San Marco plein bodycheckt, besluit je omwille van de tijd maar wat te dineren op het vliegveld, omdat je je niet wilt haasten. Zeker ook omdat je weet dat je nog 40 minuten zwijgend moet kankeren op de waterbuschauffeur waarom ‘ie niet doorvaart.

Op het vliegveld laat lokale specialiteit kaassandwich in cellofaan zich prima smaken en terwijl je al veel te vroeg in de rij staat voor het boarden dringt het opeens tot je door:

Wat lult die Jenny nou met d'r foto updates?