24 uur in Seoul (서울)

Volgens een poster op Incheon International Airport is Incheon International Airport al 12 jaar achter elkaar de beste luchthaven van de wereld. En dat terwijl ik juist dacht dat je als luchthaven strafpunten kreeg voor het gebruik van vloerbedekking. Maar ik ken de checklist van de luchthavenranglijstjury dan ook niet.

Er staat vast ook niet iets op over arrival cards voor de douane én paspoortcontrole invullen. Want dat moet als je naar Zuid-Korea (대한민국) gaat. Vind ik altijd zo’n gedoe/onzin/Middeleeuws gebruik.

Bovendien ligt Incheon op een uur rijden van de uiteindelijke bestemming Seoul (서울), kosten taxi’s 90 euro per enkele reis (Uber ook) en rijdt de metro tussen 23:30 en 5:30 niet (en we arriveren om middernacht), dus dan heb je helemaal niets aan die prijs voor beste luchthaven.

Het is alsof de beste taart ooit gebakken wordt in Oost-Groningen. Helemaal mooi, maar het moet wel een beetje toegankelijk zijn voor de gehaaste mens.

Maar goed, als je niet ’s nachts wil arriveren moet je ook niet met campingmaatschappij AirAsia vliegen.

Één van de acht nachtbussen en een klein taxiritje met gelukkig een Engels sprekende random Koreaan er bij (gezellig) brengen ons naar het hotel in de wijk Yeongduengpo-Gu (영등포). Die naam kun je direct weer vergeten trouwens, maar het is de Koreaanse versie van Amstelveen: je woont weliswaar niet in Amsterdam (암스테르담), maar je moet wél een half uur de metro nemen voor je er bent én er is niet zoveel te doen maar je zegt wel tegen iedereen dat je in Amsterdam/Seoul woont.

Als je de vorige zin met eigenschappen van Yeongduengpo-Gu/Amstelveen nog eens nalas omdat je op zoek was naar voordelen, dan kun je ze inderdaad niet vinden.

Het hotel (Boutique Hotel Loft) zelf was prima, met het Japanse toilet (met brilverwarming, kontdouche en -föhn) als hoogtepunt.

Zuid-Korea is Geert Wilders’ natte droom. Want op Noord-Korea na, is het het minst cultureel gedifferentieerde land: iedereen praat hetzelfde, doet hetzelfde en is hetzelfde. Dat heeft iemand mooi uitgerekend en in een lijstje gezet. Dus als je vindt dat alle Koreanen op elkaar lijken, dan zit daar zelfs wetenschappelijke argumentatie achter. Dezelfde argumentatie kun je trouwens gebruiken om te proberen je PVV-stem te rechtvaardigen, maar dat neemt niet weg dat je een conservatief blind naar achterlijk stuk verdriet bent.

Die culturele homogeniteit is voor een buitenstaander wel helemaal fantastisch. Niet omdat er van die koddige Pieter Post-achtige Koreaanse autootjes rondrijden (ik bedoel de Kia Ray), maar omdat je je dan lekker als blanke toerist kunt vergapen aan voor Nederlanders bijzondere dingen. En persoonlijk vind ik het vooral een verademing dat iedereen (en ‘iedereen’ is dus geen generalisatie maar significant correct) netjes in een rijtje staat te wachten op de metro en dat iedereen in die metro (en overigens overal op straat) z’n muil houdt én zonder uitzondering op z’n telefoon kijkt (ik niet natuurlijk).

En Korea is één van de weinige landen (later meer) waar de roltrapregel, van aan de ene kant staan en aan de andere kant lopen, door iedereen wordt nageleefd.

Je kunt me denk ik niet gelukkiger maken dan hier mee.

Jelmer, waar kunnen we je ’s nachts voor wakker maken?

Om te kijken naar de perfecte uitvoering van de roltrapregel in Zuid-Korea.

De dag begint met het typisch Koreaanse gimbap (김밥), dat niets anders is dan een sushirol (of norimaki) maar die Japanse invloed wordt door Koreanen zelf betwist / ontkend. Het smaakt in ieder geval hetzelfde: rijst met (gefermenteerde) groenten in zo’n gore plak zeewier. Afblussen met koude bori-cha (보리차). Da’s haverthee. Best prima. 5/7.

Het eerste uitstapje in Seoul is Bukchon-Hanok (북촌한옥마을) waar we op zoek gaan naar ouderwetse typisch Koreaanse huisjes. Want in een stad zo vooruitstrevend dat het als eerste ter wereld 5G aanbiedt met 19.1gbps snelheid (doe even fast.com om te checken hoe langzaam jouw sneue verbinding is) zijn we natuurlijk wel op zoek naar de meest conservatieve vorm van Seoul. Mannen en (voornamelijk) vrouwen in traditionele kleding dragen bij aan dit beeld, maar breken met de traditie door achter hun selfiesticks met de nieuwste Samsung (삼성) aan te lopen.

Een Koreaanse koffie (= koffie met melk en suiker) aan zo’n onhandig laag tafeltje (de kleermakerszit gaat me door al dat gefitness bijzonder slecht af maar ik ben verdorie ook geen kleermaker???) op een net iets te dun kussen smaakt prima en brengt wat ontspanning en warmte.

Het prepaid (3000 KRW / 2,50 EUR) uitzicht op Bukchon-Hanok in een gebouw van drie verdiepingen hoog valt tegen, maar dat komt ook vooral doordat de particuliere uitbater maar liefst vier levende parkieten (?) in een plastic bak op de grond bewaart. Sinds het bezoek wens ik hem in mijn avondgebed parkietenallergie en een prima te behandelen, maar wel pijnlijke, longziekte toe. En een natte sok.

Over longziekten gesproken: Seoul (een stad van 10 miljoen inwoners, afhankelijk van wie je meetelt en wat de definitie van Seoul is) heeft óók een slechte luchtkwaliteit (een zonnetje op weeronline.nl is in de realiteit gewoon een mistig dagje) en daarom is het niet heel onlogisch om zoveel mensen te zien met mondkapjes. Het zorgt tegelijk voor wat variatie in het voorkomen van ‘De Koreaan’.

Een korte wandeltocht brengt ons eerst naar medium smaakvolle (lees: kan ik beter) Japanse Fluffy Cheesecake (overigens van Taiwanese makelij) en later naar de Kwangjang Market (광장시장), waar gezellige Koreaanse vrouwtjes Koreaanse gerechten serveren vanuit hun kraampjes aan bezoekers die plaats mogen nemen op verwarmde bankjes. Dat is een fijn genoegen want eind maart is het ’s avonds in Seoul nog steeds een graad of 5. En dat hete kontje uit Bangkok is alweer een tijdje geleden.

Een betwistbaar soepje met spicy kimchi (김치) of verrotte kool met iets scherps brengt nog meer warmte. Het is nog even de vraag waar precies allemaal.

We slaan kippenvoeten, bonenpap en varkensgezicht even over. En de octopus laten we nog even zwemmen, hoewel die natuurlijk op het moment van schrijven door een gulzige Koreaan naar binnen wordt geslurpt, dus het was uitstel van executie.

Octopusexecutie geeft trouwens echt veel punten bij Scrabble. Denk er eens aan als iemand sex op het Scrabblebord neerlegt en jij toevallig twee o’en, twee c’en, twee t’en, twee u’en, twee e’en, een p en een i hebt.

Nadat we nog even een snel bezoek brengen aan de lokale supermarktketen Lotte (met als opvallendste artikelen Yakultamandelen en Yakultkoekjes en Yakultijs—allemaal tering lekker) sluiten we de avond af in Itaewon (이태원—Koreaans voor Rembrandtplein) bij Maple Tree House. Daar ervaren we de Koraanse barbecue, dat een barbecue is (met stille afzuigkap) met, niet verrassend, Koreaanse gerechten. Maar ik hoef niet per se overal kimchi bij. Ik geloof nu wel dat je verrotte kool prima kunt eten. Desondanks smaakte alles prima. 5/7.

Nog even een eervolle vermelding voor makgeolli (막걸리): de prima troebele rijstwijn (6-8% alcohol) die smaakt naar een wat zoete combi van bier en wijn.

En daarmee kunnen we suggereren dat al die gefermenteerde rotzooi (kimchi, yakult, makgeolli) er voor zou kunnen zorgen dat Zuid-Koreanen nu, ondanks die gore lucht), de hoogste levensverwachting ter wereld hebben (84-90 jaar).

Maar misschien moet je ook in een stressloze wereld leven omdat iedereen aan dezelfde kant op de roltrap staat.

Ik laat het nog even in het midden (niet van de roltrap), maar er zijn genoeg redenen om Seoul te bezoeken.

Wel overdag (주간에).