Een weekendje Arabische Zee

Hier volgt een verhaal over een vliegtripje en het is weer hyperspecifiek en onwillekeurig gedetailleerd dus dan weet je dat alvast. Het was namelijk zo dat ik van zondag tot en met dinsdag naar Oman en India ging en me daar zelfs optimaal mee vermaakte. Het was weliswaar geen weekendje zoals de titel doet vermoeden, maar het was ook geen midweekje dus wat moest ik dan? Er was geen andere titeloptie dan deze. Dit is precies ladingdekkend, ook al klopt het niet.

Voor iemand die vet veel vliegtickets boekt, heb ik nog maar weinig tripjes moeten overslaan. De voorbeelden zijn op één hand te tellen. Zo was er die keer dat ik een ticket naar Seattle via New York (en terug) had geboekt maar in New York de vluchten naar en van Seattle oversloeg en (toen nog) dacht dat ik dan gewoon weer aan kon sluiten op de terugweg naar Amsterdam vanuit New York. Dat was verkeerd gedacht en ik heb toen een nieuw ticket moeten kopen.

Andersom ben ik een keer vanuit Parijs, via de Seychellen naar Mumbai gevlogen, maar toen ik eenmaal verderop in Goa was, gooide ik de omgekeerde terugreis weg omdat ik liever, wat sneller, via Doha naar Amsterdam ging en kocht ik een nieuw ticket terug.

Ik heb ook een keer een vliegticket naar IJsland moeten laten varen omdat ik ziek was. En dan was er nog die keer dat we vanuit Bangkok naar Kochi en daarna naar Frankfurt zouden gaan maar de meereizende vriend geen visum voor India kreeg en we dus onderweg (we waren toen in Zuid-Afrika, lang verhaal) nieuwe plannen moesten maken.

Diezelfde vriend zou ik vorig jaar opzoeken in Stockholm maar toen boekte ik eerst een (zeer voordelig) ticket terug (en een nog voordeliger ticket vanuit Riga naar Stockholm) maar lukte het me niet om voor een schappelijke prijs in Riga of Stockholm te geraken dus liet ik het maar varen. Sorry he. Volgende maand weer proberen.

Het doet altijd pijn als het niet doorgaat, en het is ook altijd zonde van het geld. En verder ben ik vaak gewoon een idioot met bedenkelijke reisplannen.

Nu stond er weer zoiets te gebeuren. In een opwelling had ik een ticket geboekt met de Turkse lowcost Pegasus, via Istanbul naar Muscat in Oman. Voor €71,56. Kun je niet laten liggen. Toen ik het boekte, dacht ik nog niet na over het vervolg van mijn reis maar ik wist wel dat je vanuit dit oostelijke deel van het Arabische schiereiland dan weer voordelig richting het Indiase subcontinent kon vliegen. Grote markt, veel lowcosts, goede prijzen (want veel concurrentie en niet al te veel besteedbaar inkomen). Maar dat zouden we dan wel weer zien. Dit is meestal hoe mijn tripjes aanvangen: een voordelig ticket boeken zonder al te veel na te denken over het doel van de reis, laat staan het begin en het vervolg. Dit is dus die idioot met bedenkelijke reisplannen, waar ik het in de vorige paragraaf over had.

Een tijdje later wist ik opeens zeker dat ik nu toch maar eens Mumbai moest bezoeken en tikte ik een enkele reis van Muscat naar Mumbai met Vistara op de kop voor €43,45. Dan zit je toch vanuit Amsterdam voor €115 en een cent in India en ik ben deze hobby nog steeds niet zat. En daarna gingen er een paar maanden overheen zonder ook maar enige tijd te steken in deze reisplannen.

Een paar weken geleden had ik nog steeds alleen maar een heenreis naar India geregeld en verder niets. Mijn besluit om het maar te laten varen en die €115 en een cent verlies te nemen stond bijna vast, tot het engeltje op mijn schouder me er toch van overtuigde om maar gewoon te gaan. Eerst dacht ik nog dat ik daarna mooi vanuit Mumbai via Hanoi naar Shanghai kon gaan omdat vanuit daar de vliegtickets terug naar Amsterdam met Flying Blue zéér voordelig waren, maar ik had natuurlijk ook gewoon werk, een kind en geen onbeperkt tegenovergestelde van een slaapschuld (en de laatste keer dat ik ’s nachts in economy vloog heb ik een pijnlijke slijmbeursontsteking opgelopen, die ik na goed overleg met de huisarts om mocht dopen tot een economyelleboog), dus zag ik van dit lumineuze idee af. Wat ervoor in de plaats kwam was nauwelijks 24 uur na het arriveren in Mumbai terugvliegen, ook met Flying Blue puntjes. En ik had ook nog niet verteld dat ik ook maar 24 uur in Muscat had én alle vluchten (behalve de eerste) ’s nachts werden uitgevoerd.

Nog even later had ik mezelf wijsgemaakt dat ik deze reis ging maken omdat ik wilde testen of ik nog wel kon afzien. Whatever rocks your boat, Jelmer.

Enfin, het was gepland. Nog even twee keer een day stay bij twee Hiltons boeken en we konden op reis. Hier volgt het verslag.

AMS-SAW met PC

Pegasus is een Turkse lowcost airline met zeer regelmatig mooie tarieven naar het Midden-Oosten en dan nog verder naar Pakistan en Centraal-Azië (en natuurlijk vice versa). Die dealtjes probeer ik zo goed mogelijk in de gaten te houden en dan te posten op Yelmair. Daar ben ik niet altijd van gecharmeerd omdat ik probeer met punten te boeken en dan het liefste business class vlieg, maar soms verleid ik mezelf met deze aanbiedingen. Het is bij Pegasus vooral mooi dat de enkeltjes óók voordelig zijn (waar bij veel airlines een retourvlucht voordeliger is dan een enkeltje—lees in m’n boek waarom). En dus kocht ik dat ticket vanuit Amsterdam via Istanbuls tweede luchthaven, Sabiha Gökcen (aan de Aziatische kant), naar Muscat in Oman.

Veel lowcost airlines vliegen op onmenselijke tijden omdat onmenselijke tijdslots voordeliger zijn en daardoor prijzen laag gehouden kunnen worden. Pegasus heeft ook een vlucht tussen AMS en SAW op het doodnormale tijdstip van vijf voor twaalf in de ochtend. Dat gaf mij genoeg tijd voor een doodnormale nachtrust (die ik dacht nodig te hebben), een rustig ontbijtje en een langzame wandeling naar Amsterdam Centraal, waar het iedere keer weer de vraag is of die gore stinktreinen naar Schiphol rijden. Deze keer wel. Aan boord van de trein koos ik mijn stoelen voor de twee vluchten van vandaag en checkte ik alvast online in.

Op Schiphol was het zonder koffers rechtstreeks naar Vertrekhal 3 en kon ik nog even genieten van mijn Priviumvoordelen voordat ik wellicht mijn Platinumkaart van American Express ga downgraden naar Gold. Je hebt met Privium voorrang bij de veiligheidscontrole en ik heb serieus nog nooit iemand voor me gehad wanneer ik bij de paspoortcontrole daar zo helemaal aan de rechterkant mijn iris kan scannen om toegang tot de vertrekhal te krijgen. Top. Altijd in 10 minuten van trein naar wat jullie ‘achter de douane’ noemen maar wij vliegtuignerdjes gewoon airside noemen.

De Priviumlounge is nog steeds alleraardigst, maar het is op een moment van wanderlust toch nog steeds vervelend om van die cliché Nederlandse koppen te zien. Allemaal van die zakenmannetjes die Wouter of Hans heten. Nette schoenen. Spijkerbroek. Jasje. Geen dasje. Nog even de spreadsheet bijwerken op de Thinkpad en iets te luid een collega bellen. En daar probeer ik dan rustig Autobiography of a Yogi naast te lezen.

Ik vergat de tijd en moest toen rennen om m’n vlucht te halen. Dat was ook voor het eerst. Achteraf was het niet nodig, maar ik kan nog niet tijdreizen. Ik zal de schaamte voor altijd met me meedragen.

Ook al zat ik met opgetrokken knieën in een krappe stoel, de vlucht was erg aangenaam. Dat had drie redenen.

De eerste reden is dat vliegen altijd fijn is. Dus dat kwam goed uit. Zeker aan het raam op een dagvlucht met weinig bewolking. Kunnen treinreizigers wel vinden dat je uitzicht in de trein beter is, maar dan vraag ik me af of ze wel eens vanaf 10 kilometer hoogte zo’n beetje heel Europa hebben mogen bekijken. Of überhaupt de hele stad Istanbul aan zich voorbij hebben zien trekken.

De tweede reden was het feit dat mijn locatie op Google Maps blijkbaar in de lucht werkte en ik mezelf in de gaten kon houden tijdens m’n vlucht. De autist in mij kon dat erg waarderen want dat gaf houvast. Maar het mooie was dus dat die locatie de hele tijd niet klopte, waardoor we er al bijna waren toen ik dacht dat we nog boven Bulgarije vlogen. Dus dat was goed nieuws. En misschien wél een soort tijdreizen.

De derde reden was dat ik de 30 minute guided meditation van Sam Harris in mijn vliegtuigstoel deed en me dat acute zen gaf voor de rest van de vlucht.

SAW

Sabiha Gökcen is, als gezegd, de tweede luchthaven van Istanbul en is véél kleiner dan de eerste. Dat is jammer qua vliegtuigspotmogelijkheden, maar dat vind ik ook weer niet zo heel erg want ik houd (nog) geen boekje bij met gespotte toestellen, dus ik kan het naast me neer leggen.

Er is één lounge die je gratis met Priority Pass mag betreden. De strenge balieklerk waarschuwde me wel dat ik na twee uur weer moest opkrassen maar ik dacht tegelijkertijd ook ‘wie gaat dat nou controleren’ en dus vergat ik (en zij ook) de waarschuwing snel.

Waar de bier-en-chips-lounges op Schiphol echt niks kunnen op culinair gebied, kon ik hier gewoon een prima diner klappen met wat lokale Turkse specialiteiten. Heb ook nog even verder gelezen in mijn boekje en nog wat gecomputerd. Daarna een burger gegeten bij Popeyes maar dat ga ik in mijn leven nooit meer doen.

SAW-MCT met PC

De vlucht naar Oman vertrok rond tienen, en zou vier en een half uur duren. Door het tijdsverschil zou ik rond drie uur ’s nachts arriveren op de luchthaven van Muscat. Ik wist niet of ik al zou kunnen inchecken in het hotel, dus moest ik een list verzinnen. Die list was 0,75mg melatonine vlak voor het opstijgen. Ik was extra gelukkig toen ik merkte dat de stoelen naast me vrij bleven en ik een poor man’s business class kon bouwen. Uit mijn tas trok ik een korte broek, omwikkelde die met een overhemd en een kussen was geboren. Middenstoelriempje om, foetushouding en tukken maar. Dat lukte twee en een half uur en voor ik het wist landden we in Muscat. Weer een topvlucht.

MCT

In een eerdere post heb ik verteld over day stays en wat daar het voordeel van is voor computeraars die rustige plekjes zoeken. Het is ook een optie voor mensen zoals ik die arriveren op een onmogelijk tijdstip en ook weer vertrekken op een onmogelijk tijdstip, want ik zou die avond om kwart over elf weer vertrekken naar Mumbai.

Bij een day stay, die ik ook bij Hilton Garden Inn Muscat Al Khuwair kon boeken voor €35, kon ik er tussen 9 en 17 uur verblijven. Maar omdat het vliegtuig vroeg arriveerde, er geen rij bij de paspoortcontrole stond, ik geen bagage van een band hoefde te halen, er taxi’s in overvloed waren, er geen verkeer op de weg was en het hotel betrekkelijk dichtbij de luchthaven gelegen was, arriveerde ik iets voor vieren in het hotel. Daar vroeg ik aan de balieklerk of ik al kon inchecken. Dat kon. En ik mocht ook snacks en drinken pakken omdat ik Diamond Member was. En ik mocht nog ontbijten straks. En ik kreeg een upgrade. Én ik mocht laat uitchecken. Top.

Dus ik ging lekker slapen van 4 tot 9 uur waardoor mijn totaal voor deze nacht, inclusief dat tukje in het vliegtuig, op 7,5 uur uitkwam ik daar genoegen mee nam. Ik had al eerder in dit hotel verbleven en herinnerde me een prima ontbijt, dus ik nam het ervan en wist het te presteren om veel te veel beslag in het wafelijzer te doen waardoor de hele tafel onder de zooi zat. Wel lekkere wafel uiteindelijk.

Daarna was het even de vraag wat mijn dagactiviteit ging worden. Het was namelijk ramadan en dan is het daar zelfs bij wet verboden om wat te eten, met uitzondering van bijvoorbeeld internationale hotels. Een food tour, zoals waar ik me op had verheugd toen ik nog even niet aan de ramadan had gedacht, kon dus niet plaatsvinden. Het werd: boek lezen bij het zwembad.

We moeten niet vergeten dat ik uit Nederland was vertrokken. De plek waar het sinds september het jaar ervoor (we schrijven maart het jaar erna) al 10 graden met regen en wind is. Waarom niet heel zachtjes kreunen van genot bij 31 graden in de Omaanse zon?

’s Avonds liep ik nog even naar een winkelcentrum omdat ik een doosje dadels wilde scoren in de lokale Carrefour en toen liep ik ook weer terug. Ik mocht laat uitchecken en daardoor kon ik nog even computeren in afwachting van mijn late diner. Ik wilde aanvankelijk naar een Indiaas restaurant verderop lopen maar onderweg zag ik een Omaans restaurant waar één van mijn favoriete gerechten, chicken mandi, op de kaart stond. Eenmaal een kwart kip alstublieft. Was weer geweldig. €2,86 afgerekend.

Op de luchthaven zag ik de enorme rij met blijkbaar allemaal verhuizende Indiërs al staan dus probeerde ik een list te verzinnen. De dagen ervoor had ik van de airline Vistara de hele tijd het verzoek gekregen om te upgraden. Daar had ik weinig zin in want de vlucht zou slechts 2,5 uur duren. Maar toen ik de rij zag en ook al 100 keer het slachtoffer was geworden van voorkruiperij had ik zo’n vermoeden dat ik weer een poor man’s business class zou kunnen scoren. Bij een belendende balie vroeg ik om een upgrade naar premium economy maar de prijs die me werd gegeven was veel hoger dan ik online had gezien. Dus opende ik ter plekke mijn mail en regelde ik het daar, zodat ik voor €34,06 een paar stoeltjes naar voren in de premium economy werd gezet. Ook prima. Dat zorgde er ook voor dat ik mocht inchecken bij het premiumgedeelte van de luchthaven, zonder rij, en gebruik mocht maken van de fast track faciliteiten bij de veiligheidscontrole en paspoortcontrole. Ook daar was geen rij.

In de lounge, gratis toegankelijk met Priority Pass, kon ik nog even een persoonlijk hummusdipassortiment uitkiezen en die vergezellen met van die piepkleine blikjes Sprite. En ook voor de zoveelste keer denken dat Arabische koffie lekker is en het weer laten staan terwijl ik een asociale hoeveelheid dadels naar binnen werkte.

MCT-BOM

Laat ik voorop stellen dat ik premium economy een onnozel product vind. Ik denk dat het nog een paar jaar nodig heeft voordat het zich kan manifesteren als iets serieus. Voor nu is het aan boord van de meeste toestellen gewoon iemand extra laten betalen voor het idee dat ze wat meer krijgen. In mijn geval kon ik daadwerkelijk weer een poor man’s business class maken en dus was mijn wens uitgekomen. Het hoofdgerecht wees ik, tot verbazing van het personeel aan boord, af. En na twee uur vliegen en een half uurtje rondcirkelen, landden we in Mumbai.

BOM

In India had ik nog geen internet kunnen fixen met Airalo, en de luchthavenwifi werkte niet, dus dat was licht irritant. Dan word je dus altijd opgelicht door de lokale taxi. In mijn geval moest ik maar liefst zes euro afrekenen voor het ritje naar m’n hotel. Dat is niet veel geld en ik heb geen spijt, maar later op de dag zou ik rustig minder dan drie euro moeten betalen voor drie kwartier rijden naar de andere kant van de stad. Dit ritje naar m’n hotel duurde maar twee minuten. Had ik ook net zo goed wat door kunnen lopen of zo’n riksja kunnen nemen, maar dat weet ik pas voor de volgende keer. En ik kan nog steeds niet tijdreizen.

Het hotel had geen kamer beschikbaar dus zat ik daar, met mijn onuitgeslapen hoofd, in de lobby, te computeren. Het duurde anderhalf uur voordat er iemand was uitgecheckt, die kamer was schoongemaakt, en ik een kamer kreeg. Ook hier was ik wel moe maar niet boos, want het was nog steeds drie uur voordat ik eigenlijk had mogen inchecken. Ik sliep van 7 tot en met half 12 en kon zo, samen met een uurtje slapen in het vliegtuig, 5,5 uur slaap noteren voor deze nacht. Daar zou ik de dag wel mee door kunnen komen. En het gemiddelde over twee nachten met vier slaapmomenten was nog steeds 6,5 uur.

Wat was dan hier het plan? Ik had van tevoren een slum tour geboekt in Dharavi, blijkbaar één van de populairste sloppenwijken in de wereld. Ik had er nog niet lang geleden voor het eerst van gehoord tot iemand me op Twitter tipte om een rondleiding te krijgen. Die tour werd georganiseerd door een NGO die scholen in de wijk ondersteunt en Engelse lessen geeft. Dus ik ging er maar van uit dat het geld goed besteed was. Maar de tour zou pas om half drie beginnen en het was nu noon dus voor die tijd moest ik mezelf vermaken en ik wist werkelijk niet wat ik moest doen.

Ik kreeg een aanval van keuzestress en dus moest ik maar gewoon iets kiezen. Dat werd een hole in the wall zonder werkelijke wall in de buurt van het treinstation waar de tour zou aanvangen. Daar, bij Ashok Vada Pav, werd blijkbaar een prima (4,2/5 sterren op het moment van schrijven) vada pav verkocht. Voor de niet-kenners, dat is een broodje aardappel met kruud’n. In de rij vroeg ik de man voor me om te bestellen (ik spreek geen Hindi noch Marati) en blijkbaar kreeg ik voor 65 cent twee broodjes. Beiden lekker. Ik at ze op met uitzicht op Mahim Bay en liep toen terug. Daar gooide iemand een waterballon (?) op m’n reet en die was zou goed gemikt dat ik echt helemaal zeiknat was. Daarom besloot ik maar een eindje te lopen en eerder genoemde reet te drogen in de zon.

Na wat omzwervingen in het wijkje Dadar, meldde ik me bij de tourguide die wat andere toeristen en mij zou meenemen in Dharavi. Ze vertelde dat het strikt verboden was om foto’s te maken maar we aan het einde nog wel even wat officiële foto’s kregen die we konden gebruiken voor onze publicaties. Bij dezen.

Dharavi is blijkbaar anders dan andere sloppenwijken in Mumbai. In deze wijk staan namelijk allemaal fabrieken. In deze fabrieken, die niet vaak meer zijn dan een woonkamer met wat machines erin, wordt bijvoorbeeld plastic hergebruikt, kleding gemaakt, worden potten gebakken en aluminium gesmolten. Dat was allemaal indrukwekkend om te zien (want het zag er niet even aangenaam uit) maar aan de andere kant was het ook moeilijk om het niet de hele tijd te vergelijken met mijn veel te dure huurwoning in een hoofdstad van een land waar het alleen maar 10 graden is en een appel veertien euro kost. Ik vond het tof. En een kind in die wijk schatte dat ik 23 jaar oud was dus mijn ego kreeg ook weer een opkikker. Zo wist ik ook deze activiteit weer over mezelf te laten gaan.

De taxi terug naar mijn hotel, waar ik moest uitchecken, stond, natuurlijk, weer vast in het verkeer en ik had zo maar 8 minuten om te douchen mijn tas te pakken. Dat was meer dan zat omdat ik op een trip van drie dagen minder bagage had dan ik meeneem als ik ga gymmen dus ik maakte me geen zorgen. De balieklerk gaf me nog een uurtje extra dus deed ik rustig aan. Na het uitchecken mocht ik nog in de lounge wat snacks eten en me bezinnen op de rest van de avond. De terugvlucht was namelijk pas om 02:30 ’s nachts en het was nu nog maar 19:00 uur.

Ik googelde ‘book store’ om wat souvenirs voor mijn dochter te scoren en nam een taxi naar het zoekresultaat. Ook deze taxi stond weer vast in het verkeer en ik was blij dat Mumbai binnenkort een fatsoenlijk metronetwerk heeft (nu: 46 kilometer lang, in 2026: 356 kilometer lang). Ik kon nog net even wat boekjes scoren voor de boekwinkel dicht ging en ik ging verderop in de straat maar wat biryani ging eten terwijl de kok achter mij de straatkoeien voerde. Ook toen was het nog geen tijd om te gaan. Daarom waagde ik een poging om bij een winkelcentrum in de airco wat wandelmeters te maken. Dat was goed bedacht want de mall was tot middernacht open, maar de winkels sloten wel allemaal wel om 22:00 uur. En het was kwart over tien dus het was niks aan. Daarom ging ik maar terug naar mijn hotel om mijn tas op te halen en naar het vliegveld te gaan. Daar waren namelijk vier lounges plus een biertuin(?) waar ik met mijn Priority Pass terecht kon.

Op de luchthaven kocht ik eerst een koelkastmagneet en nog wat boeken en probeerde ik de eerste lounge. Die was vol dus ging ik verder. De tweede lounge bestond niet en de derde en vierde lounge waren niet airside maar landside en ik was al door de paspoortcontrole. Bij de biertuin deed het Priority Pass apparaat het niet en dus moest deze beteuterde reiziger het maar doen met een betaald(!) flesje water bij een lokale kiosk.

BOM-AMS

Bedroefd maar voorzien van nieuwe lectuur nam ik plaats bij de gate tot ik kon boarden. De KLM-vlucht naar Amsterdam zou 9 uur duren en door het tijdsverschil hoopte ik op een prima slaap. Dat was natuurlijk ijdele hoop want, ondanks de lege stoel naast mij, kun je voor geen meter slapen in een stoel die rechtop staat. Dus het werd bijna de hele vlucht wel slapen maar niet door hebben dat je slaapt en niet kunnen spreken van een nachtrust. Ach, allemaal best.

Privium zorgde er ook op Schiphol weer voor dat ik de megarij bij de paspoortcontrole kon skippen en ik zo’n drie kwartier na het landen (door een lift van een collega) me kon melden achter mijn computer omdat ik die woensdag weer gewoon moest werken.

Mooi tripje.