Gesteente in geboomte

Wist je dat al die tempels van Angkor Wat (in Cambodja) meer stenen (in volume) bevatten dan alle piramides in Egypte bij elkaar en het hele complex een grotere oppervlakte dan Parijs bestrijkt? En wist je ook dat die stenen bovendien van verder weg komen dan piramidestenen, die namelijk, betrekkelijk eenvoudig, gewoon uit de groeve aan de andere kant van de Nijl getrokken zijn? Ik ook niet.

Ik vraag me af of het écht indrukwekkend is. Misschien alleen tegen huidige standaarden, waarin we veel meer dingen te doen hebben om zoiets groots te overzien, laat staan te bouwen. Misschien dat ze een paar honderd jaar geleden wel gewoon met veel meer mensen waren en ook niets beters te doen hadden. En daardoor misschien ook juist veel gemotiveerder dan we ons nu kunnen voorstellen. Toen bouwden ze ook rustig een paar eeuwen achter elkaar aan een kathedraal.

Het is nog veel makkelijker, en helemaal niet indrukwekkend, als al die gebouwen zijn gebouwd door mensen die daar niets over te zeggen hadden. Mensen met weinig vrijheid om iets anders te doen, waardoor ze niet iedere dag de discipline moesten opbrengen om op hun werk te komen omdat het simpelweg geen werk was maar dwang. Daardoor kan de bouw van zo’n enorm tempelcomplex, qua moeite dan, misschien het equivalent zijn van het proberen te lezen van een bericht in MijnOverheid Berichtenbox.

Misschien dan he? Ik kan het mis hebben.

Ondanks het weinig de weinige gewekte indrukken wilde ik er tóch een kijkje nemen. Dat komt omdat het idee van Angkor Wat in mijn hoofd dezelfde ruimte inneemt als de ancient ruins in Jungle Book, de tekenfilm van Disney uit 1967 (en de Marsupilamistrips). Ik heb flink gegoogeld om antwoord te krijgen op de vraag of de Disneytekenaars zich hebben laten inspireren op Angkor Wat. Maar het antwoord laten we in het midden omdat het niet uitmaakt voor het leggen van de associatie. En tijdens het googelen word je toch afgeleid he...

Alles uit Jungle Book (de tekenfilm dan) is gaaf. Jungles überhaupt? Gaaf. India? Gaaf. Tijgers? Gaaf. De soundtrack? Gaaf. Als een bolle beer half tukkend van een steen af een kabbelend regenwoudriviertje inglijden? Gaaf. Een door de jungle opgevreten bouwwerk uit een oude beschaving? Gaaf. Op het eind toch maar (spoiler alert) terug naar de beschaving in het mensendorp? Ook gaaf.

Angkor Wat ligt lekker dichtbij Siem Reap, wat je eenvoudig kunt bevliegen vanuit Bangkok. Je moet gewoon linksaf en dan een tijdje rechtdoor vliegen en dan op het eind weer een klein bochtje maken. Dat is trouwens met bijna alle vluchten zo, spannende luchtruimen daargelaten (ik kijk naar jou China). Dit is ook op welk vlak luchtvaart het altijd wint van treinen: rechte lijnen in een 3d-wereld tegenover kronkels over oud ijzer in een 2d-wereld. Dit is ook waarom ik treinfanaten niet serieus neem: er is nog nooit één geweest die netjes toegeeft hoeveel efficiënter door de lucht reizen is.

Ik weet niet waarom ik die treinenzijweg zo nodig in déze post moest maken, maar er zijn te weinig mensen die best een trein kunnen waarderen maar het belangrijk vinden om te benoemen hoe ouderwets zo’n oplossing vaak is.

Het is een uurtje vliegen van Bangkok (zowel BKK als DMK) naar Siem Reap (REP) en dat maakt het een mooi uitje als je toch al in Thailand bent. Tickets zijn voordelig en je kunt zelfs een Bangkok Airways ticket boeken met je Flying Blue miles als de prijzen in cash je niet aanstaan.

Cambodja is voor de geoefende maar ook de chronisch te beperkt bereisde toerist zoals ik hetzelfde als Thailand, maar dan een paar jaar terug in de tijd. Vergelijkbare gerechten en vergelijkbare bloemenbomen. De geur van regen, schimmel, rot, vuur, uitlaatgassen, rijp fruit en frituurolie langs de kant van de weg. Top. Met extra veel frangipani, viel mij op. Bonuspunten.

En de prijzen zijn er erg gunstig, met name in het laagseizoen. Sowieso een tip van uw favoriete ontspannen wereldreiziger: die hele schoolvakantie negeren. Async reizen is het allerbest. Ook al betekent dat je in een regenseizoen naar de tropen moet. Het regent er heus niet de hele dag en bovendien ruikt het er dan nog meer heerlijk naar ontbindend bos. Twee vliegen in één klap. En een regenervaring heeft te maken met de multiplier temperatuur. In de hitte is regen exponentieel minder vervelend dan in de kou.

Mijn onderkomen vond ik in The Elephant. Drie nachten in de honeymoon suite (ik weet alleen niet of ik hier mijn honeymoon zou willen doorbrengen), mét airport pickup (in een overdekt karretje (regenseizoen) achter een scooter), een butler (niet gezien, maar het hotelpersoneel was niettemin behulpzaam) een ‘workspace’ (een piepklein tafeltje op mijn kamer) én een badkuip op het balkon. Dat laatste was in theorie prachtig maar in de praktijk een met insecten gevuld en nogal voor de andere hotelgasten exposed ding. Voor 86 USD / 80 EUR per 3 nachten. Kijk, dat is top. Ook nog een beetje Bookingkrediet mee verdiend.

Het tourtje naar Angkor Wat is in een halve dag te doen. Je fixt een tuktuk + chauffeur bij je hotel voor $25 + fooi per dagdeel, betaalt entreegelden à $37 en je laat jezelf van de ene naar de andere tempel tuktukken. Bij iedere tempel stap je uit en loop je rond over oude paden, over oude boomstronken en langs oude toeristen. Het is geweldig. Echt heel mooi. Goed gedaan. Erg indrukwekkend.

Dus toch.

Ik denk dat het wel veel moeite heeft gekost om dit te maken.

Verder biedt Siem Reap ons reizigers niet zo veel, maar ik had ook al verteld dat überhaupt alle zintuigen gebruiken in een tropisch land al voldoende is om God op de blote knietjes (ik dan, niet God) te bedanken voor de mooie wereld waar we in leven (vooral tussen de beide keerkringen en aan de oostzijde van de nulmeridiaan dan).

Na drie nachten ging er een ander vliegtuig weer terug naar Bangkok. Nu rechtsaf en een hele tijd rechtdoor.

Mooi tripje. Wel wat minder mystiek dan zo'n tekenfilm, maar dat is dus waarom tekenfilms wel (en live-action remakes niet) gaaf zijn.