Reis naar China in 8 onderbroeken

Dit verhaal begint in Darjeeling en dat is een plaatsje in India dat bekend staat om thee. Ook weer niet zo bekend als Chinese thee, want de thee die in Darjeeling groeit, is een paar honderd jaar geleden uit China gekomen en mag gerust een slap aftreksel van echte thee genoemd worden. Indiase thee kennen we dan toch vooral van de Engelse melange, wat we ook weer naturelthee mogen noemen. Niettemin leek het mij een leuke plek om te bezoeken omdat ik eerder in Nepal was en Darjeeling me eraan deed denken, voor zover ik dat kon Googelen. Bagdogra (IXB) is de dichtstbijzijnde luchthaven, twee en een half uur rijden verderop (eigenlijk onderop). Dus daar moest ik naartoe.

Het probleem met mijn reisbehoeften, en dat is al meerdere eerdere keren op menig manier aangestipt, is dat ze niet simpelweg een retour van A naar B zijn, maar vaak de topografische manifestaties van kronkels in m’n hoofd zijn. Dus toen ik besloot om náár Darjeeling te gaan, boekte ik niet een ticket náár maar ván Darjeeling.

Een paar jaar eerder had ik een creditcard aangevraagd bij Miles & More, het loyaliteitsprogramma van onder andere de Duitse airline Lufthansa. Die kaart was het eerste half jaar gratis, maar je kreeg wel alvast 10.000 bonuspuntjes. Niet veel, maar genoeg voor de travel hacker om ‘m aan te vragen en in het eerste halve jaar weer op te zeggen en zo 10.000 gratis puntjes te scoren. Toen kon je ook nog punten verdienen met het schrijven van hotelreviews en dat was zo gebeurd, dus spaarde ik zonder al te veel moeite een kleine 20.000 punten bij elkaar. Verder was ik lui en bleef het sparen steken en toen kreeg ik opeens een e-mail van Miles & More dat die punten zouden verlopen. Dus ik moest er wat mee.

Een echte travel hacker wil zo efficiënt mogelijk punten sparen en zo efficiënt mogelijk punten uitgeven. Dat eerste was gelukt maar nu probeerde ik erachter te komen wat de beste trip kon zijn met die 20.000 punten. Een kijkje in de award chart van Miles & More gaf aan dat ik van de regio India naar de regio Noord-Afrika kon vliegen voor 17.500 punten plus wat toeslagen. Maar ik kwam er ook achter dat Rwanda volgens Miles & More tot de regio Noord-Afrika behoorde. Dus toen concludeerde ik dat de beste besteding van mijn punten een vlucht tussen deze twee regio’s van een zo oostelijk mogelijk Indiase luchthaven naar een zo zuidelijk mogelijke Noord-Afrikaanse luchthaven was. Het werd een enkeltje Bagdogra naar Kigali (KGL), via Delhi (DEL) en Addis Abeba (ABB) met Air India (AI) en Ethiopian Airlines (ET). Dus dat boekte ik, een beetje ver in de toekomst zodat ik de rest eromheen kon plannen. Ik doopte deze reis alvast Cafeïne trip omdat het wellicht een theecomponent zou combineren met een later koffiegedeelte, waar Rwanda dan weer om bekend staat. Ik had ook kunnen kiezen voor een enkeltje Nicobaren naar Zanzibar maar het thema was cafeïne en niet zand.

Een paar maanden later kwam ik er door een prima post op Bijzondere Tickets achter dat je bij British Airways tussen Stockholm (ARN) en Doha (DOH) in business class kon vliegen voor 20.000 Avios en zestig euro. Dat leek mij een waardevolle aanvulling aan de Cafeïne Trip omdat dit een ietwat tegenovergestelde streep op de kaart was. Dus ik boekte het snel omdat die 20.000 Avios waarschijnlijk een foutje was—en dat bleek later ook. Nu had ik twee delen geboekt maar sloot nog helemaal niets op niets aan.

Toen kreeg ik een mail van Miles & More dat de eerste vlucht van mijn route van India naar Rwanda een kwartier later zou vertrekken. Dat vond ik geen probleem, maar ik wist ook dat je op basis van deze schemawijziging je complete ticket kosteloos mag wijzigen. En omdat ik door mysterieuze en ook plotselinge omstandigheden geen zin meer had gekregen in zowel Darjeeling als Rwanda, stelde ik de reis maar weer uit.

Het complete voorgaande had dus ook best overgeslagen kunnen worden.

Intussen zag ik een leuke Promo Award bij KLM: een enkele reis van Amsterdam (AMS) naar Shanghai (PVG) in economy class voor 18.750 punten (en wat toeslagen). Dat vond ik niet veel. En vice versa kon ook. Dus die reis plakte ik aan mijn tripje. Dus nu had ik twee segmenten, één weg en één nieuw, waarvan er nog steeds niets op niets aansloot:

Om die aansluitingen te maken was het simpelweg een kwestie van een ticket van Amsterdam naar Stockholm en een ticket van Doha naar Shanghai boeken. Maar zo kom je dus in de eeuwigdurende keuzeparadox van de travel hacker: een directe vlucht tussen twee plekken is soms iets duurder dan een vlucht met een overstap. Logisch gezien klopt dit natuurlijk helemaal niet, maar in de praktijk lijkt het toch echt zo.

Zo kun je vanaf Amsterdam prima naar Stockholm (ARN) hoor, maar voor ongeveer hetzelfde tarief vlieg je ’s ochtends met easyJet naar Kopenhagen (CPH) en dan einde middag met Norwegian naar Stockholm. Of je kunt van Eindhoven (EIN) naar Gdansk (GDN) en dan door naar Zweden. Maar Kopenhagen geeft je de kans om de botanische tuin te bezoeken. Dus die keuze was snel gemaakt. De puzzel leek bijna gelegd.

Tussen Doha en Shanghai heb je gewoon een directe vlucht, maar omdat ik dit (lange) segment met punten wilde boeken (in business class, omdat ik wilde slapen), er geen beschikbaarheid was naar Shanghai in deze klasse én ik graag naar Vietnam wilde, boekte ik eerst nog een enkeltje Doha naar Hanoi (HAN) met Qatar Airways in business class voor 50.000 Avios en €101. Deze vlucht sloot mooi aan op de vorige, maar omdat het twee verschillende airlines en twee verschillende tickets waren, zou ik wel de theoretische lul zijn mocht de eerste vlucht vertraagd raken. Ik nam het risico en het kwam allemaal goed.

Vanuit Hanoi kun je dan weer eenvoudig naar Shanghai. Er zijn genoeg directe vluchten, maar ook hier was er weer sprake van de luchtvaartvariant van het Stockholmsyndroom: via Hong Kong (HKG) was het iets voordeliger. Dus dat moest ook maar gebeuren. Ook fijn dat de ochtendvlucht van Hanoi naar Hong Kong en de avondvlucht van Hong Kong naar Shanghai me de ruimte gaven om even dat vlugge treintje richting de stad te nemen. Maar dat vertel ik ook zo.

De planning was compleet.

Nu de uitvoering nog. Dat ging als volgt.

Ik had ook nog niet verteld dat deze complete trip in een week zou plaatsvinden want ik heb gewoon werk (en bijbehorende vakantiedagen) en een gezin, maar dat had ik eerder al verteld dus het is nu de laatste keer.

Die ochtend vertrok ik met easyJet naar Kopenhagen. Dat was helemaal prima want ik ben steeds meer van mening dat alle vluchten in Europa hetzelfde zijn: zelfde soort toestel, met z’n drieën naast elkaar en krap zitten. Geen poespas. En dan ben je gemiddeld anderhalf uur later op je bestemming. Zo ook met Kopenhagen.

De metro vanaf de luchthaven doet er 20 minuten over en dan stap je op 5 minuten van de botanische tuin uit. Helemaal mooi. Die botanische tuin ook.

Na die tuin was het ook nog steeds prima weer voor een wandeling door de stad en weer met diezelfde metro terug naar de luchthaven om naar Stockholm te gaan.

Over Stockholm heb ik weinig te melden, want ik bezocht er een vriend (en z’n niet meer zo pas geboren kind) maar ik redde ook een vogel uit het water. Het leek mij een soort lijster, maar veel Zweedse kronen zou ik er niet op zetten. Ook omdat het daar al sinds jaar en dag een cashloze samenleving is. Verdere hoogtepunten waren een prima kardemombroodje en prima voedsel in de American Expresslounge op de luchthaven de volgende dag.

De vlucht van Stockholm naar Doha werd uitgevoerd door Finnair. Dat is raar want het is een Finse maatschappij en zowel Stockholm als Doha hebben niets te schaften met Finland, maar volgens mij heeft het te maken met het feit dat Finnair vliegtuigen over heeft door een gesloten Russisch luchtruim en juist Qatar Airways mensen richting Doha wil (en een tekort aan vliegtuigen heeft), maar ik heb dit niet gecontroleerd dus ik wacht wel op e-mails van lezers met verzoeken om te rectificeren.

De vlucht was trouwens helemaal top. Ik vind de business class bij Finnair heel goed (de stoel en de in-flight entertainment dan). Voor de liefhebber: deze business class kun je ook (soms) vinden op vluchten tussen Amsterdam en Helsinki (HEL), voor 15.000 Avios, bij British Airways.

In Qatar was het als vanouds megadruk op de luchthaven. De lounge was niet officieel vol, maar de mevrouw bij de ingang zei wel dat ik beter naar de nieuwe lounge kon, en die was ook dichter bij mijn gate. Aldus geschiedde. Die lounge was ook prima (mét uitzicht op de botanische tuin in de luchthaven) en heeft zelfs een gym (door een handvol cardioapparaten, een skippybal en een yogamat vooralsnog van het niveau ‘hotel in het jaar 1998’ maar goed).

De vlucht naar Hanoi werd uitgevoerd met een uitstekende businessclassstoel, maar het is niet de Qsuites waar Qatar Airways om bekend staat. Het boeide mij niet zo veel omdat ik er al op had gerekend en ik toch voornamelijk wilde slapen. Dat lukte. En zo kwam ik, mede door het tijdsverschil, niet optimaal uitgerust maar wel optimaal opgewekt, in de middag aan in Vietnam.

De immigratie ging weer voorspoedig en het lokale restaurantje op de luchthaven voorspelde mooi wat mijn tijd in Hanoi op culinair gebied zou brengen:

De taxi vanaf de luchthaven bracht me naar het Hilton Garden Inn van de stad. Een beetje saaie en veilige keuze, maar ik wist het gewoon echt even niet meer daar. Er waren te veel opties rondom dat toeristische centrum, dat ik door de bomen het bos niet meer zag. Daarom maar mijn loyaliteit gebruiken om een upgrade + gratis ontbijt + bonuspunten te scoren.

In Hanoi was het voornamelijk wandelen en eten: mijn favoriete bezigheden wanneer ik een tripje maak. Dus hier volgt een impressie:

De volgende twee nachten zou ik wel doorbrengen in één of andere goedkope studio à €25 per nacht aan de andere kant van de stad, die trouwens bij twee prima malls in de buurt lag én een wasmachine had waar ik mijn eerste minimalistenwasje kon draaien.

Drie nachten later ging er in de schappelijke vroegte een vlucht naar Hong Kong. Daar was ik al even niet geweest. De laatste keer was begin 2020, nét voor de Coronapandemie (het is nog steeds niet uitgesloten dat nota bene ik patient zero was in Nederland en niet die wintersportvent), en toen was het doodstil op straat. Nu was het wat drukker, maar ik had weinig tijd dus ik besloot mijn activiteiten te beperken tot een wandeling, een kom ramen bij Ichiran, wat thee bij mijn favoriete theewinkel en koffietje even verderop.

Toen ik even later weer terug was op de luchthaven zag ik dat mijn vlucht vier uur vertraagd was en besloot ik wéér het treintje terug te nemen, deze keer naar de overkant van het water in Kowloon. Dat had ik achteraf niet hoeven doen, want ook hier wandelde ik simpelweg wat rond tot ik weer naar de luchthaven kon.

Daar ging alles als vanouds soepel en stapte ik aan boord van mijn vlucht naar Shanghai, die ook weer voorspoedig verliep.

In Shanghai gingen de paspoortformaliteiten vlug en werkte mijn e-sim voor compleet Azië ook direct én had ik alvast een VPN geïnstalleerd dus kon ik mezelf redden. Het was nog even de vraag of Alipay, de enige betaaloptie aldaar, zou werken in de taxi, maar ook dat lukte en zodoende hoefde ik niet met handen en voeten uit te leggen dat ik niet genoeg cash had.

Ook hier was de keuze op een Hiltonhotel gevallen, en in de lobby werd ik verrast door een voorbijkruipende rat. Terwijl iemand anders aan het inchecken was, vermaakte ik me prima met het beest door er achteraan te rennen en het zoogdier te documenteren.

De kamer was prima. Ook weer upgradetje.

Shanghai zelf is trouwens tof. Volgens sommige lijstjes is dit de dichtstbevolkte stad van de wereld (ik bedoel: meeste inwoners), maar het maakt allemaal niet zo veel uit. Het is wel groot en druk inderdaad, maar ook lekker opgeruimd en modern. De metro werkt mega goed en de skyline is futuristisch. Oja, en ik heb er behoorlijk gegeten. Maar niet behoorlijk genoeg om niet snel weer naar China te gaan trouwens. Mooi land.

Na twee nachten en anderhalve dag werd het tijd om naar de luchthaven te gaan. Ik kwam er tijdens mijn verblijf achter dat er een maglevtrein in Shanghai is die je met 300 kilometer per uur naar die luchthaven brengt. Dus die heb ik genomen en dat was vet. Dan zit je een week later toch weer met wisselende gedachten in de sprinter naar Weesp.

Intussen had ik de vlucht naar Amsterdam ook geüpgraded, omdat ik de punten had liggen én omdat ik het ook niet echt zag zitten om 13 uur in economy te zitten tijdens een dagvlucht.

Die vlucht was wel best, maar het blijft KLM en ik denk dat ik nooit van mijn leven geld zou betalen voor business class bij deze Nederlandse saaie airline. Het is allemaal net ok. Het lijkt alsof de bovengrens en de ondergrens gelijk zijn.

Al met al was het natuurlijk helemaal een mooi tripje en dit verslag had je ook in een minuut op Instagram kunnen zien.

View this post on Instagram

A post shared by Jelmer de Boer (@jelmerdeboer)

Voor de volledigheid

• AMS - CPH met easyJet in economy class voor €46
• CPH - ARN met Norwegian in economy class voor €61
• ARN - DOH met Finnair in business class voor 20.000 British Airways avios en €60
• DOH - HAN met Qatar Airways in business class voor 50.000 British Airways avios en €102
• HAN - HKG met HK Express in economy voor €58
• HKG - PVG met Spring in economy class voor €77
• PVG - AMS met KLM in business class voor 70.000 Flying Blue miles en €162