De doeriansmokkelaar
Hoe importeer je een doerian? Door 120 piek te betalen aan een groenteboer, óf door er zelf eentje mee te nemen uit Zuidoost-Azië. Nouja, zoiets.
In deze aflevering van Thuisblijven is Duurder een keer iets heel anders. Namelijk het verplaatsen van een doerian van plek A via plek B en plek C naar plek D.
Waarom behoort dit transport van fruit in de categorie Thuisblijven is duurder? Wel, vanwege twee redenen:
- Een doerian is in Nederland zeer moeilijk verkrijgbaar.
- Als je al veel moeite doet om er één te verkrijgen, betaal je het volle pond.
Wat is het volle pond? Bij de Groentebroer (nice) moet je er ten minste één afnemen en die kost €119,99. Dat is best veel voor een stuk fruit waarover ik later meer ga vertellen.
In Thailand liggen ze gewoon in de supermarkt. Twee kilogram vrucht voor nog geen vijftien piek. Op de markt is 't nog veel goedkoper.
Maar dan nu het probleem: het ding stinkt nogal. Zeker in gesneden vorm. Het vruchtvlees ruikt namelijk naar een kruising tussen straatvuil en roomijs. Dat maakt het zo speciaal.
De smaak is niet de reden waarom ik zo’n ding wil invoeren. Althans, niet de enige. De voornaamste reden waarom ik zo’n ding wil invoeren zijn de zaden. Want met de zaden kun je weer een nieuwe doerianboom laten groeien en aan die doerianboom kun je dan met enig geluk, over een paar decennia, in Nederland, in de juiste omgeving, bijvoorbeeld in de toekomstige kas, nieuwe vruchten krijgen, die je dan kunt opeten.
Een soort uitstel van genot, waar ik de laatste tijd erg in geïnteresseerd ben.
Voor het gemak neem ik de zaden ín de vrucht mee, omdat ik dan bij thuiskomst ook nog wat lekkers te eten heb (het vruchtvlees bedoel ik).
Dat ding heb ik dus in Thailand en moet naar Nederland. En het stinkt.
Nu zijn er allerlei broodjesaapverhalen over de regels omtrent dit stuk fruit. Zo zouden ze verbannen zijn uit hotels, mag je het niet meenemen in vliegtuigen en is het verboden om het te importeren. Het meeste ervan is onwaar. Het mag allemaal meestal wel, alleen lijkt het me voor iedereen het beste als dat ding goed ingepakt is en niet gaat stinken en voor argwaan zorgt, bij het bagageafhandelend personeel bijvoorbeeld.
Dit is hoe je het doet:
Allereerst koop je dus zo’n ding. Ik deed dat in Phuket in november, terwijl het doerianseizoen loopt tussen juni en oktober. Maar ik dacht toch juist dat er in de tropen geen seizoenen waren. Dit is ook de reden waarom tropische zaden altijd direct kunnen ontkiemen (in tegenstelling tot zaden uit gematigde streken, die vaak eerst in koudetherapie moeten).
De doerian stinkt dus. Daarom moet je ‘m inpakken in een oude luierverpakking. Daarna in nog één. Daarna nog één. En dan plasticfolie. Dan stinkt ‘ie iets minder.
Voor de zekerheid zet je er ‘doerian’ op. Dan kan het bagageafhandelend personeel op een luchthaven zien dat je een doerian meeneemt, als ze je koffer openmaken om te kijken wat er nou voor raars in zit.
Dan doe je de doerian in je koffer, wikkel je je koffer nog even in plastic (als extra bescherming tegen de geur) en check je ‘m in.
Tot zover niks aan de hand.
Tot je op de luchthaven komt en die broodjesaapverhalen eigenlijk helemaal de waarheid waren. Op allerlei borden staat aangegeven dat doerians verboden zijn. Zowel in je handbagage als in je ruimbagage. Maar omdat er geen boetebedrag bij staat, besluit ik een paar keer aan mijn hoofd te krabben en te zwijgen. Ook als er bij het inchecken van de koffer staat dat je bij de incheckmeneer moet aangeven dat je een doerian bij je hebt, besluit ik dat ik dat bordje niet heb gezien.
Als ik vervolgens bij de gate arriveer, moet ik me even komen melden omdat er een doerian in mijn ruimbagage is gevonden en ik die er zelf even uit moet halen.
Missie mislukt. Blogpost oplichterij.
Toch niet.
Een vriend was ook in Phuket maar vloog met een andere vlucht, via Kuala Lumpur terug naar Nederland. Daar, in de Maleisische hoofdstad, vond hij een doerian, haalde de zaden eruit, stopte ze in een tas in een tas in een tas en nam ze mee naar Nederland. Kan gewoon.
Dus nu heb ik 12 doerianzaden en daar was het me immers om te doen.
Het blijft zo een aflevering van Thuisblijven is duurder, want de nooit op voorraad zijnde zaden van Onszaden kosten €6 per stuk en voor die 12 zaden uit Maleisië heb ik zeker geen €72 betaald.
Missie toch geslaagd.
