Geen mening over vlees
Gisteren beklom een veganist de Mount Everest onder het mom van ‘Vegans can do anything and more’ en bezweek vlak onder de top.
Ik vind dat vreselijk.
Vooral vanwege haar geldingsdrang. Want waarom moet je per se bewijzen dat je iets kunt als je vegan bent? Je kunt namelijk ook vegan zijn zonder geldingsdrang. Net zoals ik best succesvol ben terwijl ik bijna iedere dag concealer en foundation (Mac NW25) op m’n neus smeer.
Dat hoeft ook niemand per se te weten.
Het is trouwens ook best raar om te bewijzen dat je alles kunt als vegan door te benadrukken dát je vegan bent. Het lijkt me veel stoerder om het helemaal nooit te vertellen.
Ooh wow, en je bent veganist?
Ja, maar dat boeit niet.
Vegancipatie is pas geslaagd als de term vegan nooit meer gebruikt wordt.
Wat ik ook niet begrijp was waarom Marijn Frank de documentaire Vleesverlangen maakte, waarin ze probeerde om… ja wat probeerde ze eigenlijk? Ze vond zichzelf vleesverslaafd en wilde minder of geen (?) vlees meer eten. Frank ging in de documentaire op zoek naar een manier om van die verslaving af te komen en deed dat op vier manieren: door een kijkje te nemen in een slagerij en daarmee geconfronteerd te worden met het doden van dieren, door te praten met vegetariërs om argumenten te horen om geen vlees te eten, door te praten met een psycholoog om zichzelf en haar zogenaamde verslaving te begrijpen en door de verantwoordelijkheid voor haar opgroeiende kind te gebruiken voor een weloverwogen afweging.
Oja, ze wordt in een scène ook nog bekleed met plakjes rosbief, maar ik weet niet precies wat dat te betekenen had. Net als die scène waarin ze een zoutmassage krijgt al ware ze zelf een stuk vlees.
Ha! De link tussen seks en vlees. Ik snap ‘m...
...nog steeds niet.
Frank vond het doden van een dier heftig (ik ook tijdens het kijken) en worstelde met het vinden van argumenten om geen vlees meer te eten. Maar ze eindigt de documentaire met een scène waarin haar kind een gehaktbal eet. De ultieme conclusie: ‘Na alle ervaringen en overwegingen vind ik het toch niet erg om vlees te eten. Laat staan het te voeren aan m’n kind, waar ik verantwoordelijk voor ben.’
Dus dat maakt vleesverslaafde Frank hetzelfde als de gevallen vegan: in beide gevallen was het beter om te zwijgen. Dan was de wereld precies hetzelfde geweest. Alleen waren hun beide doelen dan wat beter bereikt.
Heb ik zowaar toch een mening.