Goa(r)

India stond zo'n beetje onderaan m'n lijstje van landen die ik graag wilde bezoeken want ik hoorde alleen maar verhalen over diarree en dertig mannen die met een psychopatenblik naast je komen staan terwijl ze elkaars hand vasthouden als je gewoon je eigen business aan het minden terwijl je een selfie maakt op een gore Indiase straat.

En kennelijk is het er ook heel normaal om vrouwen te meppen of anderszins te mishandelen.

Nee dan ging ik nog liever op de fiets naar Transnistrië.

Zoek dat maar even op.

Maar als er een ticket voorbijkomt van Parijs via de Seychellen naar Mumbai en weer terug voor €174 dan heb ik geen normen en waarden (en ook geen ruggegraat) meer. Dan denk ik alleen maar in hoeveel ik bespaar, terwijl ik toch geld uitgeef, en zit ik opeens opgescheept met een ticket naar India.

Lekker dan. Maar gelukkig wel met m'n vriendin.

Gedeelde smart is halve smart.

Met een gezonde portie tegenzin landen we in Mumbai. Ik bereidde me voor op het allerergste meest inefficiënte welkom ooit met van die zigzagrijen tot achter de horizon, maar de rij voor foreigners was twee mensen lang (Jenny en ik) en de douanier maakte allemaal grapjes die we niet snapten en bij Indians stond ongeveer de hele bevolking van Mumbai en hun moeders.

Dat ging alvast top.

Maar intussen had de Indiase regering biljetten van 500 en 1000 rupee afgeschaft dus waren de pinautomaten leeg. Tot op de dag van vandaag snap ik de logica ervan niet maar aangezien we in Nederland in een digitaal tijdperk leven, hadden we natuurlijk ook geen euro's op zak. Ja, wel Seychelliaanse rupees, maar die kan niemand op de wereld natuurlijk inwisselen.

Dus cashloos. Dat schijnt nogal onhandig te zijn in dit ontwikkelingsland. En verder dan 'heb ik m'n paspoort en creditcard?' was onze voorbereiding niet gekomen.

Dus we konden vrij weinig doen in Mumbai. En ook was er natuurlijk nergens wifi om al huilend het internet op te gaan op zoek naar hulp.

Net buiten het overigens immense vliegveld van Mumbai kochten we in een bouwkeet van Jet Airways een ticket naar Goa, maar die vlucht ging pas over een uur of 6. Dat gaf ons 3 uur om te wachten tot we in de lounge mochten plaatsnemen en 3 uur om te wachten in de lounge, met wifi. Nadat we een nachtvlucht van 4,5 uur hadden gehad. Dat werd dus urenlang half slapend op onze telefoons kijken. Zoals de rest van ons leven dus.

De vlucht naar Goa was wel ok (en die drone in m'n handbagage was voor de verandering gewoon een keer prima) en Goa International Airport heeft een start- en landingsbaan met stoplichten, want de Goanezen kruisen dit niemandsland gewoon op hun scooter. Dus dat werd even taxiënd wachten voor een rood stoplicht.

We hadden op de valreep in Mumbai een Lonely Planet gekocht dus waren we inmiddels op de hoogte dat Goa een provincie is in India en bestaat uit Noord- en Zuid-Goa.

Een beetje zoals met alle plekken op de wereld dus.

Noord-Goa is waar iedereen al is geweest en Zuid-Goa is buiten de zogenaamde begaande paden. Maar omdat in India een gebaand pad überhaupt al een zeldzaamheid is, besloten wij te gaan voor Noord-Goa. En dan specifiek het Marbella Guest House (het wifinetwerk heet er Marbela), want dat stond in de Lonely Planet.

Dat was trouwens prima en de vegetarische curry uitmuntend. Ja, dat zei ik echt.

En oja: limoenkardemomlassi. Dikke tip.

De nabijgelegen Candolim Beach Road is een niet op z'n best aangelegde asfaltweg met zwerfkoeien en toeterende scooters. Taxi's heten Tourist Vehicles en er zijn overal Russen. Later leerden we dat dat kwam doordat Russen geen visum nodig hebben om India te betreden terwijl je als Nederland verplicht je geloof en de geboorteplaats van je moeder moet opgeven (en, zonder grap, ook alle landen die je de afgelopen 10 jaar hebt bezocht) en daar meer dan 50 euro voor moet betalen. En dan hopen dat het geaccepteerd wordt.

Het op Marbella/Marbela volgende Acacia hotel had tenminste gestreken bedlinnen maar in het atrium dineerde men tot diep in de nacht. En voor iemand met misofonie is dat bijzonder vervelend. Zeker als er voor de verandering niet met handen maar met mes en vork werd gegeten van servies. Maar gelukkig had ik een goed boek over hoe je geen fuck moet geven om dingen.

Dus dat ging ik maar lezen tot het diner was afgelopen. En de zon opkwam.

Het strand bezochten we pas op dag 3 en we lachten daar ons verdriet weg. Het was Zandvoort maar dan erger en met aan plastic afval knabbelende koeien die werden lastig gevallen door straathonden met schurft.

De kookles bij Mukti Kitchen was aangenaam, maar we moesten wel verplicht de ingrediënten en bereidingswijze in een schrift opschrijven. Terwijl m'n laptop gewoon in m'n tas zat. Was er toch nog iets inefficiënt aan deze verder aangename middagbesteding.

Ach, inmiddels is Chicken Masala een fluitje van een cent om te maken. Nodig jezelf ook vooral een keer bij me uit om dat te ervaren.

Het bezoek aan Mukti bezorgde ons de beste eettip ooit: Vinayak. Als gore noodlestationnetjes in Singapore al een Michelinster krijgen, dan verdient dit familierestaurant met een foodcoma veroorzakend 10/10 Indiase lunch van minder dan €5,- per persoon honderdveertig Michelinsterren en een glittersticker van My Little Zwerfkoe.

Pothole-ontwijkend keerden we er nog 4 keer terug op steeds midden op kruispunten weigerende scooter. Tijdens ons laatste bezoek aan Vinayak, op onze laatste dag in Goa, stonden we voor een dichte deur. Terwijl familie Vinayak ons chagrijnig aankeek.

Ja, nu ff oprotte kutrussen

In The German Bakery (het wifinetwerk heet er Germen Bakkery) werd ons digitale nomadenbestaan eerst door een eskader muggen en later door luid HEY GEENTROEP!-geroep verstoord. De vriendelijke Instagramvolger vertelde ons dat Goa de schoonste, rustigste en vriendelijkste van alle provincies was die hij in zijn korte trip door India had bezocht.

'In Delhi was het zicht door de smog 35,8 meter en in Varanasi dreven halfverbrande lijken door de sloot.'

Dan is een gat in de weg in Goa zo erg nog niet.

Zeker niet op weg naar Vinayak.

Ga daarom vooral naar Goa. En eet je beste lunch ooit. 4 keer.