Grabbeltodo

Mijn liefje Jenny en ik zijn stiekem bezig met een kookboek. Stiekem ja, want het is ook wel fijn om iets zonder druk van buitenaf te doen. Ja ok u leest het nu, maar ik moet eerst nog een ander boek afronden en we hebben ook nog niet gezegd hoe het heet, wanneer het uitkomt en wat erin komt.

Ja ok, er komen recepten in. En die recepten hebben we ook al geselecteerd. We moeten ze alleen nog optimaliseren. Dat betekent dat we van onze favoriete gerechten de receptuur zo goed mogelijk willen maken. Daarvoor is nodig dat we veel gerechten nog een keer gaan maken. Op z’n mínst een poging nog, want er moeten ook nog foto’s gemaakt worden. Kortom: er moet veel gekookt worden.

Dit kookboek is een project dat op een sukkeldrafje verloopt. Dat is niet erg, want zo ervaren we geen druk. En als gezegd heeft een ander boek op dit moment de hoogste prioriteit. Maar we willen de vaart er toch wel enigszins inhouden. Daarom hangt er bij ons in de keuken een lijst met alle gerechten die we in het kookboek willen opnemen. Zo nu en dan kiezen we een gerecht uit om te gaan verbeteren. Maar dat gaat traag.

Het nadeel van zo’n lijst is dat je in principe alle gerechte in één oogopslag ziet. En zo kiezen we altijd de gemakkelijkste of de aangenaamste, terwijl het misschien beter is om een complex gerecht uit te kiezen om eens te verbeteren. Maar goed, we zijn allebei mens dus dat gebeurt niet. En zo kabbelt het project voort.

Daarom hebben we nu wat anders bedacht. Namelijk een grabbelton. We hebben alle gerechten op een briefje geschreven, er een propje van gemaakt en die in een oud jampotje gedaan. Nu kiezen we, wanneer we er tijd voor hebben—en dat komt de laatste tijd nogal vaak voor, een gerecht uit en gaan we het maken. Zonder te sjoemelen of over te slaan. En dat werkt best prima.

Het werkt zelfs zó prima dat ik mijn persoonlijke lullige todo’s ook maar in zo’n grabbelton (een andere) heb gegooid. Er staan taken en activiteiten op die niet veel tijd kosten, maar wel altijd blijven liggen omdat ze wat moed vereisen (bijvoorbeeld telefoontjes plegen en e-mails sturen met verzoeken), helemaal geen urgentie hebben (dingen repareren of rotzooi op marktplaats hebben), domweg saai logistiek werk zijn (backups maken, wachtwoorden wijzigen, administratieve dingen doen) of waar ik heel even voor moet gaan zitten en creatief moet zijn (zoals deze blogpost schrijven).

En nu móet het wel want ik weet toch niet meer wat de rest van m’n lijst was want de lijst is nu een potje met propjes op m’n bureau.

Het werkt als een trein/tiet. Omdat het voornamelijk dingen zijn die ik in een paar minuten kan doen (zelfs even iets kopen bij de Praxis), doe ik het ook direct. Ik wil dit namelijk afvinken omdat ik benieuwd ben naar de volgende. Het wordt daarmee een klein beetje verslavend.

Dus mensen, ik heb weer wat ontdekt waar ik een tijdje enthousiast over ben. Misschien kunt u het ook eens proberen en het combineren met de pomodorotechniek.

Het is een mooie manier om allerhande taakjes die ons afleiden van de naderende dood zo efficiënt mogelijk te volbrengen.

Probeert u het ook eens. Er moet toch op z’n minst één lezer zijn die dit ook een mooie manier vindt om van lastige todo-items af te komen.