Hardloopschoenen kopen
Ik heb de afgelopen week geprobeerd hardloopschoenen te kopen. En dat is niet gelukt. Dat lag niet aan mij, maar aan de verkopers. Je wordt namelijk op verschillende manieren tegengewerkt in een hardloopspeciaalzaak.
Allereerst is er nooit iemand in de winkel, waardoor je vanaf het moment dat je door de deur loopt en rustig rondloopt en -kijkt in de gaten wordt gehouden door de fanatieke hardloper annex verkoopmedewerker. Het liefst ren je zo snel mogelijk weer naar buiten maar je hebt geen hardloopschoenen, want die wil je graag gaan kopen.
Overigens ben ik snel uitgekeken in de winkel. De helft van het assortiment is voor vrouwen en dus niet relevant, tenzij ik graag in een strakke driekwartbroek wil lopen met bijpassend roze t-shirt à €179,99 per setje. Dit setje is trouwens ook te koop voor mannen want kennelijk zit een strakke broek enorm fijn met hardlopen. Dan heb je ook nog een ruim assortiment aan strakke shirts en dito jassen. Voor €149,99 per stuk uiteraard, want als je iets spuuglelijks wil kopen wat ook nog eens voor geen meter zit (en zeker niet tijdens het hardlopen) dan moet je daar wel even flink voor in de buidel tasten. Logica.
Wanneer je je hebt verbaasd over de rekken vol met onnozele troep is de verkoper inmiddels op je afgestapt. Of niet. Als hij een andere klant helpt ben je nog wel even een twintigtal minuten aan het wachten. Kun je mooi het ruime assortiment aan mueslirepen van €6,99 per stuk bekijken.
,,Waar kan ik je mee helpen?’’ vraagt een soort blije bejaarde versie van Dolf Jansen in een glimmend trainingspak. Ik vertel het skelet-in-plastic dat ik schoenen zoek waarbij de binnenkanten van mijn voeten moeten worden ondersteund want dat heeft de fysiotherapeut mij verteld dus dan is dat zo.
Fout.
Nooit zelf conclusies trekken in een hardloopwinkel. Hardloopschoenenverkopers vinden zichzelf, op amateurkoks op televisie en food- en healthbloggers na, de meest ervaren en geleerde mensen ter wereld.
Ho ho, laten we eerst maar eens even een filmpje maken om je looppatroon te analyseren.
Ik vertel ondertussen ook dat ik een mooie schoen wil en niet van die fluorescerende zilver/metallic/goud/geel/oranje ruimteschepen van Asics waar de hele wand mee vol staat.
Wijzelf kijken nooit echt of een schoen mooi is of niet.
Ik begrijp die opmerking niet. Kennelijk mag je zelf niet meer kiezen waar je je geld aan uitgeeft. Het moet niet veel gekker worden. Een kassière bij de supermarkt deelt haar mening over de aankoop van een bounty toch ook niet met je?
Ikzelf koop eigenlijk nooit zoete producten, geef mij maar een lekker hartige snack.
De relatie met de verkoper is dus op dit punt al ernstig bekoeld. Maar goed, je wil graag hardloopschoenen dus je doet mee met dit zielige toneelstukje. Of ik een stukje wil gaan rennen op een ‘neutrale’ schoen? Prima. Er wordt een filmpje gemaakt van mijn looppatroon en wat blijkt? Ik heb ondersteuning nodig aan de binnenkant van mijn voet. Applaus voor Bottenhenkie. Ik trakteer op mueslirepen.
Nu we allebei weten wat voor soort schoen ik nodig heb, kan ik kiezen uit een vijftal ruimteschepen en een nog iets lelijkere schoen. Uit pure goedheid trek je maar wat aan. Het liefst gooi je de verkoper met flitsend trainingspak en al door de etalage, maar je houdt je in. Je zegt dat je er nog even over nadenkt en verlaat met een enorme haat tegenover alle hardlopers, strakke broeken en mueslirepen het pand.
Bij de volgende hardloopwinkel werkt de zus van Bottenhenkie en begint het gezeik van voor af aan. Je mag ook daar absoluut niet iets kopen wat je wilt. Je bent verplicht een filmpje te laten maken en ook hier mag je kiezen uit de top 5 van de hardloopschoenontwerpwedstrijd voor blinde kinderen tot 12 jaar uit Bangladesh in 1983.
Gefrustreerd kom je thuis en ga je naar nike.com, geef je aan wat voor soort loper je bent, en bestel je de schoen die je eigenlijk al een half jaar geleden wilde kopen, maar dat niet deed omdat je dacht dat advies in een hardloopwinkel beter voor je was. Niet dus.
Lang leve internet.