De horizon bestaat niet
Eén van mijn favoriete gewaarwordingen is dat de horizon niet bestaat en het altijd anders/beter/sneller/meer kan. Komt door Eberhardt.
In de negentiende eeuw vertrok er een Zwitserse vrouw van 20 jaar naar Algerije, verkleedde zich als man en bekeerde zich tot de Islam. Tot zo ver niets speciaals. Ze trouwde, schreef boeken vol en zeven jaar later verdronk ze tijdens een springvloed. Een klein beetje opzienbarend. Haar manuscripten—of wat er ironisch genoeg door waterschade van over was—werden pas na haar dood gepubliceerd. Ze werd en wordt gewaardeerd om haar anti-koloniale opvattingen.
En misschien om het feit dat ze jong, avontuurlijk en vrij was.
Isabelle Eberhardt is haar naam en honderd jaar later beïnvloedt ze mij (en wellicht Wiz Khalifa, Snoop Dogg & Bruno Mars een paar jaar geleden) nogal.
Isabelle beschreef namelijk de zogenaamde niet-bestaande horizon. Een term die ik het liefst op m’n voorhoofd tatoeëer. Of in ieder geval met lippenstift (Kylie Cosmetics Nightfall Matte) op m’n spiegel schrijf.
De horizon bestaat niet.
Isabelle was van mening dat het bezit van degene die er voor open stond (zij beschreef ‘de zwerver’) de hele wereld was. Namelijk: alles, wat slechts beperkt is door de niet-bestaande horizon. Want, hoe verder je gaat, hoe verder die horizon opschuift.
En, als je maar ver genoeg loopt, kom je vanzelf weer op dezelfde plek. Maar dan verder in de tijd met andere ervaringen en opvattingen. Dat laatste heb ik er zelf maar even bij bedacht. En ook dat iedere horizon voor iedereen anders is. Een momentopname. Subjectief.
Dus:
De horizon bestaat niet.
Ik vind het een geruststellende gedachte, maar ook complex.
Tijd is een waardevol bezit (niet zo waardevol als autonomie, maar daarover later meer). De rest is allemaal te koop. Behalve vrije wil natuurlijk (vraag maar aan Bruce Almighty, en een heimelijk verliefde Jelmer de Boer op de middelbare school) en hoewel tijdsbesparing in zekere zin ook te koop is, hebben we allemaal maar 24 uur in een dag.
En als ook de hele wereld in ons bezit is (zoals Isabelle Eberhardt zo mooi verwoordt—nouja, waarschijnlijk schreef ze in het Duits en dat is per definitie natuurlijk niet ‘mooi verwoorden’, maar dat terzijde), waarom doen we dan in godsnaam dingen die we niet leuk vinden, met mensen die we niet leuk vinden, op plekken die we niet leuk vinden?
Ik wil niet te Youp van ’t Hekkerig klinken, maar zijn gedachte dat je iedere dag moet leven alsof het je laatste is, komt aardig in de buurt van het punt wat ik duidelijk wil maken. Hoewel je natuurlijk, om Theo Maassen dan direct ook even te quoten, toch wel iedere dag moet regelen wie er op je crematie komt.
De niet-bestaande horizon is een vriendelijke herinnering aan het feit dat je vooral moet doen waar je zin in hebt, wanneer je er zin in hebt en met wie je daar zin in hebt. Waar je maar wilt. En dat alles mogelijk is, maar dat je lot in je eigen handen ligt.
Behalve dan als je kassière bent. Dan moet je gewoon met frisse tegenzin ’s ochtends vroeg beginnen en de hele dag borrelnootjes over een bliepje trekken.
Onee, zelfs dan is alles mogelijk. Als je maar weet dat de horizon niet bestaat.
