Stoppen met e-mailen

Ik vind e-mailen stom. Dat komt omdat e-mailen eigenlijk alleen maar het ouderwetse brieven sturen op de juiste manier vervangt (het is sneller, je gebruikt geen postzegels en papier en je houdt een kopie zodat je nog even kan checken wat je ook alweer had gestuurd en wanneer). En ik stuurde vroeger nooit brieven. Ik kreeg ook nooit brieven. Ja, van de IB-Groep, de Belastingdienst en kerk als ik weer was verhuisd maar niet van een penvriend uit Québec of een tante uit Marokko. En dus hoef ik ook niet per se e-mails.

Het gros van de e-mails die ik nu krijg, had niet per se een e-mail hoeven zijn. Voorbeelden daarvan zijn berichten die ook per chat afgeleverd kunnen worden (bijna alles), e-mails om een belafspraak te bevestigen (?) en Engelse e-mails van Belgische boekhandels met daarin een bijgevoegde pdf met in zo’n typmachinelettertype een vrij dringende order voor mijn boek met wel 42% korting en of ik het even snel in orde kan maken en achteraf een factuur kan sturen en als dat niet kan ook even wil reageren. Om maar wat willekeurige voorbeelden te noemen.

E-mailen is in het gros van de gevallen wat mij betreft onzinnig. Omdat er betere (niet per se efficiëntere) alternatieven zijn. En omdat de activiteit e-mailen op zichzelf ook niet echt bevredigend te noemen is.

Nu kan ik dat wel de hele tijd gaan zitten vinden, maar van Herbert Marcuse moet ik The Great Refusal op individueel niveau manifesteren. Dat betekent dat ik geheel Talebiaans skin in the game moet hebben en dus daad (niet zo veel meer e-mailen) bij het woord (e-mail is stom) gaan voegen. Dus ik probeerde een jaar lang zo weinig mogelijk te e-mailen (het is overigens niet zo dat ik van tevoren had bedacht dat ik het een jaar lang ging doen maar nu zijn we een jaar verder en ik vond dat een herkenbare mijlpaal voor reflectie).

Ik heb een jaar lang mijn e-mailgebruik in de gaten gehouden en geprobeerd te verminderen. En de rest van dit stukje tekst gaat over het resultaat. En waarom het niet echt lukte.

Sinds maart 2017 gebruik ik de tool Gmailmeter. Dat is iets of iemand (heb niet gelet op privacy en veiligheid) die je toegang geeft tot al je e-mails (in Gmail) en die jou iedere eerste van de maand een overzicht stuurt met hoeveel e-mails je hebt verstuurd (en naar hoeveel e-mailadressen), hoeveel je er hebt ontvangen (van hoeveel e-mailadressen) en hoe snel je hebt gereageerd. De tool is volgens mij gemaakt voor mensen die hun e-mailgebruik willen verbeteren op een andere manier dan ik wil, want dit lees ik op het blog van Gmailmeter:

Het is voor mij juist van belang dat ik er achter kom hoe weínig e-mails ik heb gekregen en verstuurd. Dus daarom neem ik die cijfertjes over in een Google Spreadsheet (samen met een maandelijks overzicht van mijn net worth (daarover later meer) en ‘ff de MijnOverheid Berichtenbox checken’ is dit één van de terugkerende activiteiten op de eerste van de maand in mijn leven) en maak ik daar een mooi staafdiagram van. En intussen probeer ik iedere maand weer minder te e-mailen. Want e-mailen is stom, zoals bekend.

Kijk, dit is m’n grafiek:

Gek he? Heb ik een jaar lang geprobeerd mijn e-mailgebruik te verminderen inclusief dat hele bewustwording en willen veranderen en kunnen veranderen en feedbackmomenten (en chagrijnige anti-e-mailtweetjes) en zelfs een autoresponder dat je e-mail niet is aangekomen terwijl ‘ie eigenlijk wel is aangekomen, lukt het nog niet echt. Er is niet zoveel veranderd. Verdrietig leven wel. Zeker als je daar ook nog bij bedenkt dat ik een jaar lang me heb zitten uitschrijven voor alle domme persberichtmails over nieuwe pindakaassmaken en mannenzepen van muffe pr-bureaus.

Waar ging het nou mis?

(Even tussendoor: misschien dat zelfanalyse hier niet echt op z’n plaats is, maar ik heb verder ook niet echt veel kritisch-analytische vrienden?)

Allereerst ben ik nog gewoon e-mail blijven gebruiken omdat ik sinds ik in de tweede klas van de middelbare school vanaf jelmerdeboer@dolfijn.nl (later jelmpiefiets@hotmail.com) ‘gewend’ ben geraakt aan e-mail (heb ook nog steeds die Gmailapp op m’n telefoon). Ten tweede omdat ik tot het einde van 2017 een e-mailnieuwsbrief stuurde naar 2500+ mensen (en mensen daarop reageerden) en dat niet echt slim is als je wilt stoppen met e-mailen (overigens: toen ik hiermee stopte in 2018 heb ik 0 (zegge: nul) berichten gekregen met ‘Hey, waar blijft je nieuwsbrief?’ dus dat is ook verdrietig). Op de derde plaats omdat ik vanaf juli 2017 nóg een nieuwsbrief ging sturen naar mensen die m’n boek hadden vooruitbesteld (denk dat ik definitief afstap van het vervoeging ‘gepre-ordered’) en mensen daar ook op reageerden. Ten vierde omdat ik in de loop van 2017 steeds minder te maken had met de rest van de wereld maar aan het eind van het jaar (door dat boek) weer contact moest leggen met allemaal nieuwe mensen en dat meestal per e-mail ging. En op de laatste plaats misschien omdat ik een kleine halve bitch ben.

Dus ik e-mail ongeveer evenveel als toen ik begon met mijn bewustwordingsproces. Maar nu zit ik er mee en een jaar geleden niet echt.

Ik weet even niet hoe dit nu verder gaat. Maar dan weet je er in ieder geval even van.