Piefjes

Stel je eens voor dat je al van jongs af aan piefjes maakt. Eigenlijk sinds je vader je het geleerd heeft. Eerst spelenderwijs maar al heel snel kun je het heel goed. En precies. Ook veel beter dan volwassenen. Dat komt omdat jij er écht een passie voor hebt en niet aan veel andere dingen denkt. Piefjes maken is voor jou een tweede natuur. En er wordt zelfs een krantenartikel geschreven in de plaatselijke krant over hoe goed jij piefjes kan maken. Met een foto van jou met je mooiste piefje. Dat krantenartikel hangt heel lang aan de muur in je kamer. Mensen uit de buurt kloppen bij jou aan als ze een piefje willen hebben. Dan maak jij een heel specifiek maar wel goed piefje voor die mensen. En je verdient er zelfs een aardig zakcentje mee. En je staat bekend als die ene van die piefjes.

Op school denk je alleen maar aan piefjes en als de bel gaat, ren je naar huis om weer piefjes te maken. Je ouders bespreken ieder jaar je liefde voor piefjes met de leraar.

Piefjes maken is waar je gelukkig van wordt. Iets bedenken, naar de winkel en alle onderdelen bij elkaar zoeken, een plan maken en dan puzzelen en proberen tot het piefje af is. Dat eindresultaat is eigenlijk niet eens het belangrijkste. Maar het piefjes maken zélf wel. Dat vind je supermooi en leuk. Dan vergeet je de tijd heel vaak. Eén keer ben je zelfs je eigen verjaardag vergeten omdat je zo druk was met een heel speciaal piefje. En je vertelt er graag over. En ja, je vindt het ook leuk als je voor iedereen die het vraagt een precies passend piefje maakt.

En stel je ook eens voor dat je daarom samen met je decaan op de middelbare school besluit dat je bedrijfskunde gaat studeren. Want zo kun je misschien wel een succesvolle piefjesbusiness starten, zegt hij. Dat je dan gaat studeren en manieren gaat leren om van je hobby je beroep te maken. En dat je dan cum laude afstudeert en wordt aangenomen bij de Nederlandse tak van een Amerikaans bedrijf dat allemaal spullen verkoopt (waaronder piefjes). Dat je daar een traineeship gaat doen en 60 uur per week werkt omdat je alle ins en outs van het bedrijf moet weten en dat je de hele tijd een pak aan moet en moet netwerken. Zo word je klaargestoomd om binnen no-time die corporate ladder te beklimmen. En dan uiteindelijk bij de piefjestak werken.

Stel je voor dat je zó goed je best doet tijdens dat traineeship dat je aan de slag kan op het kantoor in Hong Kong en verantwoordelijk wordt voor de regio Azië en de groei van de afzet van het aantal piefjes van het bedrijf. Dat je piefjessales moet monitoren en moet ingrijpen wanneer targets niet worden gehaald. En dat je een manier bedenkt om nieuwe groeimarkten voor piefjes aan te boren én dat je een betere deal maakt met de piefjesdistributeur zodat er meer piefjes kunnen worden verkocht. Dat over jou een artikel wordt geschreven in het bedrijfsmagazine en je wordt geroemd om je groeicijfers en dat je dan een persoonlijke e-mail van de CEO krijgt. Hij schrijf je naam wel verkeerd, maar toch ben je blij.

En stel je voor dat je door jaren aan hard werken plotseling de COO bent van de piefjestak van het bedrijf. Dat je je werkdagen doorbrengt in boardrooms, taxi’s en vliegtuigen en tussendoor conference calls doet omdat je verantwoordelijk bent voor de complete piefjesbusiness. Dat je weliswaar bijna nooit thuis bent, maar wel er voor hebt gezorgd voor een stevige voet aan de grond in Pakistan, Bangladesh én Indonesië. Waar toch vrij grote kansen liggen op het gebied van piefjes en aanverwante artikelen. Zeker nu het bedrijf ook investeert in AI en blockchain.

En stel je dan voor dat iemand vraagt of je wat gemaakt hebt van je leven.

Wat zeg je dan?