Pomodoro

Volgens mijn op drie na beste vriend Taleb moet je niet luisteren naar wat mensen zeggen maar juist naar wat ze doen. En, beter nog, per Lindy, moet je kijken naar wat ze al vele jaren doen. Zo krijg je een goede indruk van wie ze zijn en wat ze belangrijk vinden.

Eindejaarslijstjes zijn dan ook meestal nooit zo boeiend. Het vertelt alleen maar wat er dát jaar belangrijk was. En als iets vooral dát jaar belangrijk was, dan was het ook weer niet zo belangrijk. Fundamentele dingen springen er nooit uit (ze zijn niet voor niets fundamenteel). Nieuws is zo per definitie irrelevant. Blokkeer nieuwssites om deze reden.

Het leek mij om dezelfde reden wel aardig om wat stukjes te schrijven over betrekkelijke saaie dingen die ik al jaren doe maar het nooit over heb. Dingen die mij definiëren of ervoor zorgen dat ik het mezelf (of iets wat ik wil bereiken) gemakkelijk maak. Fundamenten onder mijn bestaan. En dan heb ik het niet over waarden als autonomie, integriteit, directheid en grapjes maken, maar over technieken en heuristieken.

Eén van die dingen is de pomodortechniek. Dat is geen nieuwe of moeilijke techniek. Sterker nog: het is best wel oud en ook heel simpel. Je hebt er vast wel eens van gehoord of je gebruikt deze techniek zelf ook. Dat is dan ook precies een bewijs dat het fundamenteel is en niet hip. En ook waarom er nog nooit iemand een boekje over heeft volgschreven dat al maanden bij de Ako daar voor op die tafel ligt. De pomodorotechniek zal nooit in een eindejaarslijstje staan.

Voor de nieuwe mensen in de groep: allereerst welkom en ten tweede, de pomodorotechniek is een methode om je tijd in te delen. Specifiek: de afwisseling tussen tijd waarin je werkt en tijd waarin je dat niet doet. In mijn geval bestaat mijn werk uit maken: structuren, werkwijzen, websites, tekst, afbeeldingen, modellen, code, boeken, wijnrekken, tekeningen, blogposts. De tijd dat ik niet dingen maak, doe ik logistiek of repeterend werk.

Een praktisch voorbeeld: ik wil op een dag schrijven maar ook mijn vaatwasser leeghalen, m’n planten water geven, even douchen, wat Wasa Vezelrijk met pastrami en kaas eten en op Youtube flight reviews kijken. Als ik dit niet enigszins structureer heb ik voornamelijk vezelrijke crackers met pastrami en kaas gegeten terwijl ik zo’n beetje iedere route met ieder toestel in videovorm heb gezien, omdat dat de meeste kortetermijnbevrediging geeft. Ik wéét ook wel dat quick fixes niet bestaan en ik ken ook wel alle cliché’s over investeren in morgen (m’n favoriete is ‘Wat kan ik nu doen waar ik morgen beter van word?’) maar mijn brein is natuurlijk dat van een aap. En deze aap wil eten binnen armlengte, liggend onder een deken vliegtuigfilmpjes kijken en daarna slapen.

Gelukkig heb ik ook een onderdeel in m’n hoofd dat zich onderscheidt van mijn aap-zijn. Dat onderdeel stelt me in staat vooruit te denken, me iets in te beelden en dat werkelijkheid te laten worden. De creërende mens, zeg maar. Die creërende mens is mijn werk-persona. En daarvoor heb ik een heuristiek nodig.

De pomodorotechniek is heel simpel: je werkt 25 minuten aan een (scheppende) taak en neemt dan even pauze om ‘dom werk’ te doen. Vervolgens werk je weer 25 minuten aan een taak en neem je daarna weer even pauze. Enzovoorts etcetera. En je mag ook heus wel 20 of 30 minuten werken en langer dan ‘even’ pauze nemen.

Mijn favoriete indeling is 25 minuten werken en me daarna 8 minuten lekker laten afleiden door al het overige. Dat is bijvoorbeeld een eerder genoemde Wasa vezelrijk cracker met twee soorten beleg eten (dat kan niet in 5 minuten maar hoeft ook weer niet in 10 minuten) of even snel douchen, een wasje van de wasmachine in de droger of het Zuid-Amerikaanse deel van m’n planten water geven.

Op kantoor tussen collega’s kan het ook. Dan ga ik in die 8 minuten even een kopje thee halen, uit het raam kijken, een rondje lopen of kijken of iemand nog koekjes heeft meegebracht.

Ik gebruik de pomodorotechniek al jaren en het werkt voor vrijwel al m’n taken en werkzaamheden. Maar er zijn twee uitzonderingen. Ik kan enorm saaie dingen veel langer dan 25 minuten achter elkaar, zoals m’n administratie doen. En flow-werkzaamheden zoals fysieke activiteiten, coden en tekenen ook. Alles wat daar tussen zit past in die 25 of in die 8 minuten.

De 25-minuten timer is er om aan het werk te gaan, maar ook om het werk te beëindigen. Als ik geen timer zet, heb ik haast om dingen af te maken, maar dan zonder deadline. Een eeuwige haast dus. En haast is, zoals we weten, een verslaving aan tijd.

Als je je gebruik van tijd controleert, hoef je er ook niet verslaafd aan te raken.

Ik heb dit stuk in twee fases van 25 minuten geschreven. Tussendoor heb ik halfvolle kwark met zoetstof en frambozen gegeten.