Potentie

Er is een idee. Je stippelt een route uit naar een doel. Dat doe je omdat zowel een route als een doel je voorzien van positieve emoties. Het stellen van een doel zorgt voor het brengen van offers (de dingen die je besluit niet te doen omdat ze je niet dichterbij je doel brengen) en terwijl je naar het doel beweegt, krijgt je leven betekenis. De implicatie van dit idee is dat, wanneer het doel beter is, je ervaringen rijker worden zodra je het doel nastreeft. Dit is waarom het belangrijk is om een visie te hebben en jezelf filosofisch uit te diepen. Deze redenatie zorgt ervoor dat je graag wil dat je het hoogste doel stelt dat je zou kunnen bereiken omdat je het rijkste en meest betekenisvolle leven wil hebben.

Terwijl je naar het doel beweegt, kom je erachter dat je dingen zult moeten doen die je beangstigen. Misschien moet je een betere spreker worden, een betere schrijver, een betere denker of je moet beter zijn voor de mensen om je heen. Je leert nieuwe vaardigheden en dat maakt je bang omdat het je vermogens uitrekt naar buiten je huidige zelf. Kortom: je komt uitdagingen tegen.

Je moet op zoek gaan naar precies het tegenovergestelde van safe spaces, juist naar dingen waar je bang voor bent, om een stap te maken naar je doel.

Hoe doe je dat? Je breekt datgene waar je bang voor bent maar móet doen, op in kleinere stukjes. Klein genoeg dat je ze gaat doen. En wat er dan gebeurt is dat je niet minder bang wordt, maar juist moediger.

Dit is waarom. Je doet iets nieuws en dat is leerzaam: er bevindt zich informatie in de daad die je nooit eerder deed. Die informatie zul je opnemen en omturnen naar een vaardigheid en daarmee je eerdere waarnemingen veranderen. Dus omdat je iets nieuws hebt geprobeerd, ben je een rijker persoon geworden.

De tweede reden is dat je genen in nieuwe situaties nieuwe eiwitten en neurale verbindingen en zenuwstelselstructuren maken, zoals hoe spieren zichzelf herstellen (and then some) na een zware krachttraining. Er zou dus best flink wat potentieel in je genetische code kunnen zitten. Dus de stress van de nieuwe situatie ontgrendelt eerder onontdekte delen van jezelf. Dat is echt cool. Want dan kun je je nu afvragen hoeveel er eigenlijk mogelijk is.

Laten we aannemen dat dit principe schaalt naarmate je meer en meer zware uitdagingen aangaat. Je wordt steeds beter geïnformeerd omdat je steeds moeilijkere dingen doet, maar er wordt ook meer van jezelf ontgrendeld. Dit impliceert dat je op een gegeven moment in de ogen van het monster moet kunnen kijken. Dat is je maximale potentie.

Stel dat je de potentiële samenstelling bent van al je voorouders. Alle voorouderlijke wijsheid, verborgen in jezelf, maar verborgen. Het komt er pas uit wanneer je jezelf druk oplegt en jezelf uitdaagt. Hoe groter de uitdaging, hoe meer potentie er ontgrendeld wordt. Maar ook: hoe diverser de uitdagingen zijn, hoe meer je wordt wat je zou kunnen zijn. Dit is het equivalent van jezelf veranderen in je voorouders.

Je bent de consequentie van alle levende wezens voor jou. Het is onderdeel van je biologische potentie. Als je jezelf kunt pushen, dan kom je op andere niveaus. Dan kun je zijn wie je kunt zijn.

Aldus, de moderne Pippi Langkous.