Een klein tripje naar Sri Lanka

Heel veel mensen denken dat de cheetah (Acinonyx jubatus) het snelste landzoogdier is maar die mensen zijn nog niet in Sri Lanka geweest. Daar leeft namelijk een dier dat nog veel sneller is. En dat dier heet Sri Lankaanse buschauffeur. Als je namelijk van A naar B (of één van de andere letters van het alfabet) wilt komen, dan kun je dat het snelste met de bus doen. Of dat het meest veilig is, durf ik te betwisten, maar het is in ieder geval rap. Ik nam alleen taxi’s en tuktuks.

Mijn reis begon met een taxiritje van Colombo International Airport richting mijn eerste onderkomen in Mirissa: The Spice House. Dat onderkomen vond ik op Airbnb, maar wat je natuurlijk altijd moet doen is het e-mailadres achterhalen en direct mailen zodat je lekker zwart (en dus veel minder) kunt betalen. Aldus geschiedde.

Opvallend was wel dat alle taxichauffeurs omgekeerd telefoneren en ik tot op de dag van vandaag niet weet waarom. En dat stemt me tegelijk verward en blij.

De taxirit was nauwelijks een paar tientjes en duurde een uur of drie, inclusief een lunch in een wegrestaurant. En airconditioning. Dat was top.

Dan nu snel over naar mijn grondige analyse van het land: Sri Lanka is een soort gelukte versie van India. Dus hetzelfde klimaat, een vergelijkbare keuken en dito prijspeil maar dan niet zo druk en opdringerig en overal plastic zakken en zwerfkoeien. En als je vindt dat ik generaliseer, dan heb je gelijk.

The Spice House was top. Gelegen aan het begin van een heuvel aan de andere kant van de weg langs het strand, met de tuin (met zwembad) richting een jungle-achtig iets. Top. Lekker rustig. Prima geprijsd.

Daar in Mirissa deed ik niet veel. Ja, er was een massagesalon op tuktukafstand waar ik iedere dag te vinden was, maar het liet het na om te gaan wandelen, fotograferen of andere toeristische dingen te doen. Top.

Mijn hoogtepunt zou een safari in Yala National Park moeten zijn. Daar is namelijk kennelijk de grootste dichtheid van luipaarden ter wereld (ik weet niet hoe dit wordt gemeten en wat de voorwaarden zijn want als er twee luipaarden naast elkaar lopen, dan hebben ze toch een grotere dichtheid?). En hoewel ik die kat al eerder had gezien tijdens een safari op een ander continent, leek het me wel aardig om nog een poging te wagen. Dus ik boekte een safaritent met een bijbehorende safari (expres geen link want het was niet zo leuk—zie verderop).

Na wederom een taxirit van een paar uur bleek ik de enige gast te zijn in het kamp, dat het voornamelijk regende, dat het tofste deel van het park dicht was en dat een vuile rat (het dier) mijn koekjes in de tent had opgegeten toen ik even niet keek.

De rit naar de daadwerkelijke safari was erg lang en de werkelijke safari was ‘wel ok’. Krokodillen, adelaren, kneiterveel pauwen, andere vogeltjes, apen en meer wild werden gespot maar die knetterhoge dichtheid luipaarden zat hoogstwaarschijnlijk achter een boom. Zelfs toen we stiekem toch het afgesloten deel van het park betraden, zagen we er geen.

De volgende dag ging ik precies de omgekeerde richting op, and then some. Richting Mihiripenna. Daar vond ik een goed geprijsd hotelletje op het strand waar ik drie dagen lang niets anders deed dan boeken lezen en dingen schrijven. De eigenaar van het hotel verbaasde zich erover dat ik dagenlang op m’n telefoon zat, maar dat was dus mijn prachtige Kindle Oasis.

Iedere dag nam ik een tuktukje naar Galle waar een oud-Nederlands fort is met nog veel oude huizen en andere gebouwen. Daar was het prima zonsondergang kijken en ook eten.

De week Sri Lanka zat er weer op en de zoon van de hoteleigenaar bracht me naar het vliegveld. Daar stond alweer een vlucht naar Maleisië op me te wachten.

Bleek ook wel leuk te zijn.