De zachte lancering van een nieuw (oud) boek

In het relatieve geniep heb ik deze week een nieuw boek gelanceerd. Liever zou ik de Nederlandse vertaling van het Engelse werkwoord to release gebruiken, maar uitbrengen vind ik de lading niet zo goed dekken als het Engelse woord dat toch meer lijkt op loslaten maar het ook niet helemaal betekent.

Over vertalingen gesproken, het betreffende boek is de Engelse vertaling van Thuisblijven is duurder, dat ik in 2018 heb gepubliceerd en later nog eens heb voorzien van een tweede herziene en aangevulde editie. De Engelse vertaling is op haar beurt ook weer een herziene en aangevulde editie. Moet ook wel, want we zijn alweer vijf jaar later en een wereldwijde pandemie verder. Er is veel veranderd, en ik heb weer nieuwe dingen geleerd, maar er is ook nog veel hetzelfde.

Ik heb wat stomme grapjes herzien, wat overbodigheden verwijderd en megaveel afbeeldingen, screenshots en stukjes over punten sparen toegevoegd. Maar dan nu in het Engels dus.

Het boek heet Travel Hacking Handbook en is uitsluitend online te lezen. Het is daarmee niet eens een e-book. Dat wordt het wel, maar ik heb nog niet uitgevogeld hoe ik het boek, dat nu een door Javascript, CSS en PHP omringd HTML-document is, kan omturnen in een EPUB, wat weer een vorm van een ZIP-bestand is met daarin allerlei XML en OPF-bestanden. Gelukkig heb ik vertrouwen in chatGPT en mezelf om dit op te lossen. Hetzelfde team heeft dit boek en bijbehorende website gemaakt. De lezer krijgt het e-book vanzelf zodra het er is.

Ik was voornemens het boek Flying Dutch te noemen. Dat vind ik nog steeds een leuke naam. Iets meer dan helft van mijn volgers ook, maar het recalcitrante stemmetje in mijn hoofd zei dat ik moest kiezen voor Travel Hacking Handbook met als argument dat dát tenminste direct iets van de inhoud weggeeft en we maar moeten gokken dat mensen Flying Dutch interpreteren als de vliegvariant van going Dutch. En dan nóg is de analogie een beetje gemankeerd.

Het kan nog steeds hoor, die hele naam, cover en website-url veranderen. Dat is het mooie van hoe ik het boek nu heb gepubliceerd.

Dáár wil ik het eigenlijk over hebben, lieve lezer.

Sinds 2016 heb ik drie papieren boeken gepubliceerd. De eerste was het idee van een uitgever (waar ik mee instemde) en niet echt een succes. Integendeel: vorige week nog kreeg ik een mail van desbetreffende uitgever dat er nog €5000 aan royalties verdiend moeten worden voordat die worden uitbetaald. De gewiekste lezer snapt nu dat mijn niet-terugvorderbare voorschot veel hoger was en, achteraf, de juiste keuze. Nochtans had ik natuurlijk veel liever een beter boek willen schrijven. Nu schaam ik me zelfs een beetje. Gelukkig heb ik de rechten teruggekregen en kan ik het zelf, herzien en aangevuld, opnieuw uitgeven in de toekomst.

Het tweede papieren boek is het eerder genoemde Thuisblijven is duurder. Dat was wél succesvol, volgens mijn arbitraire voorwaarden van succes. Niet alleen omdat het hele project van kop tot kont in eigen beheer is gedaan (en daarmee autonomie en verantwoordelijkheid samen zorgden voor voldoening) maar ook omdat het van mijn drie gepubliceerde boeken, tot nu toe—maar daar komen we straks op, de meeste lezers kent.

Het derde boek is (het) Handboek voor Mensen die hun Kamerplanten Altijd Dood Laten Gaan en ik was voornemens dit een evergreen te laten zijn. Daarom zocht ik een samenwerking op met een uitgever. Kon die dat mooi in z’n mapje stoppen wanneer hij ieder half jaar een ronde langs boekhandels maakte. Dit bleek een domme aanname van mij, want je kunt niet zomaar, opeens, een boek over planten schrijven en maar denken en hopen dat het volk dat tot het eind der tijden gaat zitten kopen. Wel kwam er ook van dit boek een tweede, herziene en aangevulde, editie, ingegeven door het verkoopsucces en het eenvoudige feit dat de eerste druk uitverkocht was. Ik ben ook zeer blij met dit boekje, omdat het met veel passie is gemaakt en ik zelf de illustraties heb gemaakt.

Ik weet niet of er ooit een derde komt, maar het mooie aan het uitgeverswereldje is dus dat je, zodra een uitgever met een prijsverlaging aangeeft geen moeite meer te willen steken in de promotie van het boek, je als auteur de rechten terug kunt krijgen. Zo kun je het boek dan altijd zelf nog een keer herzien en aanvullen.

U zult als zeer gewaardeerde en niet onderschatte lezer hebben opgemerkt dat ik nogal houd van herzien en aanvullen. Ik zou dat kunnen uitleggen als aanpassen aan veranderende tijd, maar het is natuurlijk onzekerheid. Een boek uitgeven is verschrikkelijk. Je schrijft iets op en daar worden dan duizenden kopieën van gemaakt, in winkels uitgestald en in ruil voor hetzelfde bedrag waar je bij de Uniqlo een prima T-shirt van kan kopen, verkocht aan een welwillende en enthousiaste koper. Als dat boek dan een kloteboek is, ligt het enkel en alleen aan de schrijver. Ook wel aan anderen natuurlijk, maar het is veel gemakkelijker om die auteur de schuld te geven. Het is immers ook degene die gaat zitten pronken bij succes. Skin in the game heet dat. Jezelf op de borst kloppen als het goed gaat, maar ook heel onhandig met twee spiegels in een slecht verlichte badkamer blarenpleisters op je bil plakken als het in het honderd loopt.

Dat definitieve aspect van een boek vind ik erg vervelend. En dat went nooit. Bij geen enkel boek.

Ik zou eigenlijk zelf moeten veranderen en moeten leren te berusten in het onveranderbare karakter van het verleden, maar dat is ook zoiets ingrijpends. Beter kunnen we gewoon de hele manier van boeken schrijven en publiceren veranderen. Zo kunnen we zelf een onzeker knaapje blijven. Scheelt weer psychologenfacturen.

De nieuwe manier van boeken uitgeven voldoet aan al mijn (voorlopige) wensen. Er worden geen boeken meer gedrukt, maar enkel nog online gepubliceerd. Als er dan iets aan dreigt te mankeren, kan ik het gewoon aanpassen. Op den duur kan dat ervoor zorgen dat er een boek ontstaat dat bijna precies past bij wat ik wil vertellen maar ook z’n weg vindt naar de juiste doelgroep met specifieke eisen die met het boek worden ingewilligd.

Zo is Travel Hacking Handbook dus geschreven. Het staat online en is af. Maar ik heb geen idee hoe het zich gaat ontwikkelen. Dat hangt van de lezerscommentaren en mijn eigen verbetermotivatie af. Van de derde lezer kreeg ik een twaalf minuten durende schermopname vol met commentaren.

Op post-its ziet dat er zo uit:

Dit is precies wat ik met deze manier van boeken schrijven wil bereiken. Dit is toch helemaal mooi? Op deze manier kan een lezer, die iets onduidelijk / lelijk / stom / raar / onleesbaar / vet / grappig / interessant vindt, dat direct laten weten en kan ik het, ook direct, aanpassen.

Kortom, ik heb weer iets bedacht. Ik vind het zelf helemaal mooi.

De eerste 100 lezers krijgen 50% korting en je bent als blogpostslezer / nieuwsbriefabonnee de eerste die het hoort. Dus sla je slag. Je hebt het boek voor altijd. En krijgt daarna free updates forever, waar je ook nog eens zelf invloed op hebt. Mooi.