What a time to be alive
Een blogpost over mijn geluk op het moment dat ik deze blogpost schrijf.
Ik ga helemaal stuk om face swaps, konijnenfilmpjes en cupcake or dog afbeeldingen. Ik zie via Snapchat DJ Khaled op z’n jetski naar z’n fans in Miami ‘Vegan Alert’ schreeuwen. Ik check de video’s van Casey Neistat en sta serieus te springen en te klappen om de drone beelden die hij schiet in Zuid-Afrika. Ik ben 29 jaar oud en geniet iedere dag van intens idiote irrelevante dingen.
What a time to be alive.
Iedere dag lachen, ontdekken en mensen aan de andere kant van de wereld bereiken en bekijken. Iedere dag leren, begrijpen en proberen.
Ik reis de hele wereld over. Afgelopen weekend was ik in Stockholm, het weekend ervoor in Bali en twee weken daarvoor in Dubai en in januari liep ik de ene dag in Beijing, de volgende dag in Hong Kong en twee dagen daarna bezocht ik drie steden in Japan. Via Moskou weer terug. Was wel even wat kouder dan de maand ervoor in Kaapstad.
What a time to be alive.
Ga je toch nadenken als je andere plekken bezoekt. Hoe onbelangrijk je bent. Hoe onbelangrijk Nederland is. Hoe onbelangrijk je mening is. Hoeveel anderen er zijn. Hoeveel andere mensen met andere meningen er zijn en hoe we eigenlijk allemaal zoveel op elkaar lijken. Iedereen is belangrijk en iedereen is onbelangrijk. Allemaal anders en samen gemiddeld.
Daar kan iedereen achterkomen. Ticket boeken. Gaan. Kijken. Ervaren. Leren. En weer terug.
Dachten ook die mensen die van Brussel naar Philadelphia wilden vliegen. Even leren hoe die mensen het daar doen. Of in hun thuisland vertellen hoe tof België is. Of overstappen naar Zuid-Amerika. Paar uurtjes verder. Andere wereld.
Tot iemand er anders over dacht.
What a time to be alive.
