Wifi in de trein is kut maar nou en

Tien jaar geleden werd er in een aantal NS-treinen een test gedaan met Wifi in de Trein. Misschien kun je je het nog wel herinneren dus ga even terug in de tijd (of niet, als je je het al kan herinnneren). 2007 was het jaar dat slavernij in Mauritanië illegaal werd, 35% van de Brabanders boven de 16 euro's nog omrekende in guldens en de Amerikaanse sopraan Beverly Sills overleed (In New York en niet in Beverly Hills).

Kortom: lang geleden.

Ik weet niet of die test met draadloos internet succesvol was (denk het niet), maar die test werd al snel beëindigd en pas in 2010 werd er weer getest met een draadloze internetverbinding in alleen intercity's (las ik op Wikipedia omdat ik het me niet meer zo goed kon herinneren en bovendien weet ik nooit het verschil tussen intercity's en de rest van de treinen maar ik las ook dat er tientallen verschillende soorten treinen zijn dus boeie). 2010 is ook alweer zeven jaar geleden en in dát jaar wonnen we het EK korfbal van België (21-25 bitchezzz) en was ik 24 jaar oud. En m'n frisse snuitje is in die zeven jaar nauwelijks ouder geworden.

Anyway: ook lang geleden.

De NS heeft sinds die tijd niet zo veel aan de ingevoerde internetverbinding veranderd. Ja het is tussentijds van 3G overgestapt op 4G maar dat is de rest van de wereld ook en was meer een noodzakelijk kwaad en het netwerk in de trein werkt, net als bij de officiële introductie zeven jaar geleden, en net als Airdrop, precies 50% van de tijd, maar weet je niet welke 50% van de tijd. En bovendien moet je bij iedere nieuwe treinrit opnieuw verbinden (en kun je niet zoals bij ongeveer iedere luchthaven terwijl je honderden meters loopt verbonden blijven). Dat komt ook omdat de exploitatie op stations geregeld is door KPN (en heet het netwerk ook KPN) en in de treinen door T-Mobile (en heet het Wifi in de Trein).

Kortom: kut, raar, vervelend, traag, verouderd, klantonvriendelijk. En ik wil met de stagebegeleider spreken van de product manager die dit heeft geregeld.

Toen ik vandaag tijdens een treinritje van Amsterdam Amstel naar Hoogeveen niet kon verbinden met het netwerk in de trein, tweette ik dat Wifi in de Trein een product was dat tien jaar geleden was geïntroduceerd en er verder niet naar omgekeken was.

Dat was, op Twitter, het meeste (en precies ook het minste) dat ik in maximaal 140 karakters kon doen: m'n ongenoegen uiten.

Verder wilde ik er niet zoveel mee. Het boeide me niet zoveel. Ik was ook niet op zoek naar een persoonlijke oplossing. Ik kon namelijk gewoon een hotspotje maken, een boek lezen, uit het raam kijken of me verwonderen over de vrouw naast me die haar treinticket in een insteekhoes bewaarde (?) en met één vinger een bericht typte op landscapemode op haar telefoon (???).

Kevin Weijers zou m'n tweet categoriseren als klagen. Ik zag het liever als verontwaardiging over de conservatieve NS. Met haar stroperige innovatie. En stiekem zag ik het ook als een manier om mezelf en de rest van de wereld te vertellen dat ik openbaar vervoer eigenlijk heel erg kut vind en ik mezelf verheven voel boven de rest van de mensen (zie ook de passage over de insteekhoes en de landscapemode).

Of er is natuurlijk gewoon een chronisch zieke product manager op het project Wifi in de trein en ligt het project door zijn of haar geveinsde bronchitis nogal lang stil.

Samenvattend had ik dus weinig zin om me hier verder druk om te maken en wilde ik verder gaan met mijn reis richting de Drentse leegte terwijl ik Area Codes van Ludacris (feat. Nate Dogg†) (2001) in m'n Airpods liet horen.

Toen plotseling de Online Helpdesk reageerde op m'n tweet. Dat 'het internet nogal eens langzaam is als veel mensen er gebruik van maken en of ik even kon laten weten in welke trein ik zat en hoe laat ik was vertrokken'.

Ik had hier geen zin in hoor.

Ten eerste: Een trein is één van de weinige plekken met een wifiverbinding waarbij je vrij zeker kunt voorspellen hoeveel gebruikers er zijn en dus kun je je daar op voorbereiden, en ten tweede: ik hoef niet persoonlijk en direct geholpen te worden maar vind een heel concept stom.

En dat is eigenlijk het punt van deze blogpost die nergens naar toe leek te gaan (en waarvan je aan het eind natuurlijk weer denkt 'Ja die Jelmer de Boer zeikt wel echt veel he?' En dat je vriendin dan zegt 'ja maar ik vind 'm wel meestal lollig' en dat jij dan zegt 'nou ik vind het wel meevallen' en dat jullie dan de laatste aflevering van Temptation Island gaan kijken op Veronica Gemist of waar je dat dan ook kan zien): waarom zijn we vergeten dat we het eens kunnen zijn over het feit dat we het oneens zijn? Waarom moet iedere zeiktweet over de NS onder dogmatische marketinggoeroedwang onder het mom van 'interactie met de klant' worden omgevormd tot een ticket in een klanttevredenheidssysteem die moet worden opgelost en moet @jelmerdeboer in datzelfde systeem een notitie krijgen over dat ik zeurde over internetsnelheid?

Want sinds wanneer moet ieder verschil van mening eindigen in een oplossing?

Kunnen we niet gewoon accepteren dat ik loop te zeiken over een concept en niet over een specifieke situatie?

Ik wil dit probleem niet voor mezelf op dit specifieke tijdstip oplossen. Ik wil dat het vanzelfsprekend wordt dat de NS een internetverbinding aanbiedt die altijd werkt, op alle stations, in alle treinen, met een snelheid die past bij het jaar waarin we leven.

En als dat niet gebeurt, dan is het ook prima.

Dus laten we hopen dat die product manager van Wifi in de trein weer snel beter wordt.

Of niet.

Kijk maar even.

tl;dr Wifi in de Trein is trouwens een anagram van Infinite weird en dat is geen toeval