De zonderling

Zitten er echt mannen van een zekere leeftijd in bars hun zonden te overdenken met een niet-droevig maar tegelijk ook niet-vrolijk hoofd? Of gebeurt dat alleen in films en series? Is het een gemakkelijk archetype dat herkenbaar is maar nergens in de echte wereld is? En als dat alleen fictieve mannen zijn, waarom was ik er dan laatst één? Leef ik in een simulacra, waarin ik iets nadoe wat al nep was? Doe ik gewoon alsof ik een zonderling ben, terwijl die zonderling een creatie is die niet echt bestaat?

De hitte van Bangkok steeg op en het gezoem van scooters en auto’s ook. Naar de 24e verdieping van een hotel. Een best leuk hotel trouwens, volgens mij. Maar ik verbleef er niet. Ik chillde 'm in het lokale Conrad. Lekker goedkoop door het uitblijven van toeristen. Nog goedkoper door m'n status. Dat hotelhacken deed me goed. Ik ging er wat zelfverzekerder van lopen.

Het hotel heette Muse (onderdeel van Accor) en de rooftop bar heette Speakeasy. Ik dronk cocktails met whisky. Ik drink nooit cocktails. Ik drink überhaupt nooit whisky. Maar iets in de samenloop van omstandigheden (oriëntalisme, nacht, hitte, gezoem, zelfverzekerdheid, alleen-zijn) zorgde ervoor dat ik cocktails met whisky bestelde. En ik daar in m'n eentje half melancholisch voor me uit zat te staren. Zonder telefoon. Zonder iets anders. Dat gezoem van de stad nam ik zowat osmotisch op. Het was een bijna eindeloze avond. De tijd stond stil en ik was die zonderling. In z'n eentje. In een exotische stad. Zonder plan, zonder agenda, zonder horloge, zonder iets te doen.

Was ik die zonderling?

Ik zat te denken aan Anthony Bourdain. Dat is toch typisch zo'n gast die dit doet? Planloos ergens alcohol drinken. Jezelf verdoven. Zo'n interessante man was dat toch. Bescheiden maar stoer. Vriendelijk maar toch eigengereid. Meegaand maar toch gefocusd. Slim, maar toch op de hoogte van z'n tekortkomingen. Stabiel, maar ook troubled.

Maar goed, wat weet ik nou? Anthony Bourdain is een televisiepersoonlijkheid. Per definitie een gemaakt niet-bestaand iets. Enkel bekend van een projectiescherm. Dan kan ik wel hopen en willen dat het zo'n toffe baas was als ik hoopte, echt zeker weten kan ik het niet. En ik hoop dat ik slim genoeg ben om mezelf teleur te stellen met de gedachte dat Bourdain ook echt alleen een televisiepersoonlijkheid is. De rest van de man ken ik niet. Natuurlijk niet! Hij is dood. Ik ken hem van tv. En van dit Twitchkanaal dat 24/7 zijn programma's uitzendt. Voor de Anthonybourdainverslaafde zoals ik een ideale manier om een hit van zijn iconische stem en dito vertellingen te krijgen.

Urenlang zat ik er te fantaseren over hoe Anthony Bourdain niet bestaat, niet heeft bestaan en nooit zal bestaan. Hij was al dood voordat hij dood was. Het zonderlingicoon is een icoon. Meer cocktails, meer troebele gedachten.

Die nacht droomde ik dat ik hem ontmoette. Hij was bezig met opnames in een Zuid-Europese stad. We waren achter de schermen. Ik wist me tijdens de droom te herinneren dat ik hem op de man af had gevraagd of ik een keer mocht stagelopen bij hem. Dat mocht. Hij at een afhaalpizza uit de doos, in de keuken van een lokaal restaurant, z’n filmcrew om ons heen. Ik wist dat ik in het verleden was, want ik wist ook dat Anthony Bourdain dood zou gaan. Maar ik wilde het hem niet vertellen. Want, zo dacht ik, misschien zou hij zichzelf wel van kant maken als ik hem zou vertellen wanneer hij zich van kant zou gaan maken. Het was een donker en verwarrend besluit van een donkere verwarrende avond.